In deze rubriek vertelt Jules Faber over planten, struiken en bomen die in Nederland te vinden zijn. Met name hun benaming, de eetbaarheid en de geneeskundige aspecten komen aan bod.

Bijzonder is dat in de meeste landen in Europa, uiteraard vertaald in hun moedertaal, ze het plantje ’vergeet-mij-nietje’ noemen. Zo heet hij in het Engels ’forget-me-not’ en in het Spaans ’no me olvides’ en wat dacht je van de Duitse naam ’vergissmeinnicht’. In al deze landen staat het vergeet-mij-nietje (Myosotis) symbool voor oneindige liefde en trouw. Een goede reden, om deze minder bekende (tuin)plant, die tot de ruwbladerige familie behoort, eens een keer in het zonnetje te zetten.

Hij komt voor in Europa, Azië, Afrika en Australië, is tweejarig, wordt 15- 30 cm hoog en zaait zich gemakkelijk uit. De meeste bekende zijn het bos-, moeras- en het akker-vergeet-mij-nietje. In de vrije natuur vindt je hem in bossen, in bermen en op vochtige plekken. De mooie kleine zachtblauwe, witte of roze bloempjes hebben gele oogjes.

Het vergeet-mij-nietje wordt al sinds de Middeleeuwen gebruikt als geneesmiddel. Onder meer bekend om zijn bestrijding van tuberculose (TBC), wat door de medische wetenschap ook min of meer erkent is. Het kruidje is in de vergetelheid geraakt omdat TBC vrijwel niet meer voorkomt.

Daarnaast heeft thee gezet van de bloempjes van het vergeet-mij-nietjes een versterkende effect op het lichaam. Je moet dan 20 gram bloempjes overgieten met 1 liter kokend water. Maar je kunt de bloempjes ook zo eten, ze hebben een wat komkommerachtige smaak.

Er is een leuke middeleeuwse legende over het plantje. Hierin plukte een ridder een bosje moeras-vergeet- mij- nietjes voor zijn geliefde, maar daarbij viel hij in het water en door de zwaarte van zijn harnas zonk hij meteen. Voor hij verdronk, gooide hij nog snel het bosje moeras-vergeet-mij-nietjes naar zijn jonkvrouw en riep: ”Vergeet mij niet!”

Jules Faber