Omdat ik een kapvergunning nodig had, ben ik het gemeentehuis binnengelopen. Al wachtend op mijn beurt passeerden mij een aantal ambtenaren met een kleine tas, het leek wel een handtasje waar denk ik een laptop inzit. Hoe anders was dat vroeger, toen je met een zware aktetas op pad moest gaan.

Ik herinner mij nog een collega van voor het digitale tijdperk waar ik veel mee samenwerkte.Die collega had de gewoonte om dag in dag uit met een grote zware aktetas naar ons kantoor te komen. Elke avond nam hij zijn aktetas mee naar huis en elke morgen kwam hij weer aanzetten met zijn aktetas.

Niemand van mijn collega’s had hem ooit de tas zien openmaken. Er kon ook geen lunchpakket in zitten want iedere dag ging hij in de kantine lunchen.

Wat hij er precies mee deed en waarom hij er altijd mee rondsjouwde bleef voor iedereen een raadsel. Mijn collega’s en ik waren dan ook erg nieuwsgierig wat er nou precies in die aktetas zat. Omdat hij altijd in de kantine ging lunchen, was dat een perfecte gelegenheid voor ons om eens stiekem in zijn aktetas te kijken, om zo het mysterie op te lossen. Tot onze grote verrassing bleken er allerlei studieboeken in te zitten.

Een van mijn collega’s kwam op het idee om die studieboeken eruit te halen en die te vervangen door een in krantenpapier gewikkelde blok hout, van ongeveer hetzelfde gewicht. De studieboeken legden we in zijn onderste la van zijn bureau, omdat hij deze la zelden open trok.

Wat denk je, mijn collega heeft bijna twee weken met het blok hout lopen sjouwen. Pas toen hij iets nodig had uit zijn onderste bureaula kwam hij erachter, waar hij al die tijd mee rond had gelopen. Het is dat een andere collega vanuit zijn ooghoeken zag dat hij snel het ingepakte blok hout verwisselde voor de studieboeken en deze weer in zijn akte tas deed. Tot onze grote verbazing had hij de volgende dag geen aktetas meer bij zich. Hij heeft er daarna met geen woord meer over gesproken.

Jules Faber