Om ook een bijdrage te leveren aan de vermindering van de CO2 uitstoot, besloot ik om met de trein naar het concert in Amsterdam te gaan. Gelukkig was het niet al te druk op het perron van het NS Station in ’’s-Hertogenbosch, waardoor ik al vrij snel een zitplaatsje in de trein kon bemachtigen. In de rij naast mij zaten een man en een vrouw die al op leeftijd waren en elkaars hand stevig vastpakten. Hun grijze hoofden raakten bijna elkaar. Als ik hun leeftijd moet schatten dan denk ik dat hij een jaar of 70 is. De vrouw die naast hem zat, is een paar jaar jonger. De verliefdheid straalde van hun gezichten af. Opeens omklemde de man haar hand in zijn beide handen. Hij keek haar aan en vroeg aan haar: ”Wat zit je dwars?”

Na een lange stilte draaide ze zich om en zei met een bedenkelijk gezicht. ”Misschien hadden we nog even moeten wachten?”

De man keek haar verbaasd aan en zei: ”Waarom moeten we dan wachten?” Hij staarde haar aan, maar de vrouw keek naar het voorbij glijdende landschap.

Maar even later draaide de vrouw zich toch om en zei: ”Als ze me nou niet aardig vinden?” De man fronste zijn wenkbrauwen en zei: ”Waarom zouden ze je niet aardig vinden?” Waarop de vrouw zei: ”Dat weet je nooit. We kunnen toch wat langer wachten, om te vertellen dat we willen trouwen.”

Ik zag dat de man enigszins ongeduldig werd. ”Luister nou eens even”, zei hij op luide toon. ”Als zij willen gaan trouwen, zouden ze dan aan mij advies vragen? Ik denk het niet.” Nadat de vrouw de man had aangehoord, klaarde haar gezicht op en een deel van haar rimpels verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze slaakte een diepe zucht en zei: ”Misschien heb je wel gelijk.” Op dat moment stopte de trein in Utrecht centraal en ze stapten uit de trein.

De trein zette zich weer in beweging, op weg naar de volgende halte. In mijn ooghoeken zag ik het verliefde stel, hand in hand lopen over het perron, richting het bord uitgang.

Jules Faber