Tekst: Henk Poelakker

Vier emoties waar je allerlei gevoelens onder kunt scharen. We leggen ze voor aan ondernemer in ruste Bob Vermeulen die ruim vijftig jaar in Drunen woont. Bob (1947) werd geboren in Rotterdam. “Als enig kind beleefde ik een onbezorgde jeugd. Mijn ouders runden een sigarenzaak in een zeer drukke winkelstraat en zochten en vonden in Drunen rust en ruimte.” Bob bouwde samen met zijn ouders een twee-onder-een-kap, trouwde en werd vader van twee zoons. Als etaleur kon hij zijn creativiteit tentoon spreiden, eerst werkend bij een baas, later als zelfstandig ondernemer. De stap naar de reclamewereld was niet zo groot. Zijn bedrijf kreeg de naam Vermeulen & Vermeulen Reclame en richtte zich op o.a. belettering van auto’s en vrachtwagens. “Ondanks dat ik een jaar of vijftien geleden gestopt ben, loop ik nog vrijwel dagelijks binnen bij zoon Marcel (mijn opvolger dus) op het industrieterrein in Nieuwkuijk.”

Bang

De welbespraakte Bob moet even in zijn geheugen graven. “Ach natuurlijk, hoe kan ik het vergeten. “Een kleine vijftig jaar geleden werkte ik bij wijze van spreken dag en nacht. Terugkerend van een avondklus ergens in de ‘klaai’ ben ik net over de Heusdense Brug in slaap gevallen. Een frontale botsing met een tegenligger en vervolgens nog een fikse tik van een achterop komende wagen. Een lange ziekenhuisopname volgde. Mijn vrouw trof me in coma aan en dat boezemt natuurlijk angst en weinig vertrouwen in. Wat volgde was een periode van revalidatie. Gelukkig is het goed gekomen.”

Boos

“Boos, tja. Ben ik weleens boos? Als ondernemer maak je naast succesvolle dagen ook mindere dagen mee. Toen het bedrijf groeide en ik te maken kreeg met personeel, zal ik heus wel eens op mijn strepen hebben gestaan. Teleurgesteld was ik als puber toen ik niet die zo gewenste Puch (lees: brommer met hoog stuur) kreeg. Hoe ik ook zeurde en zelfs bedelde, ik kreeg ‘m niet. Mijn ouders konden het makkelijk betalen maar hebben mij opgevoed dat er grenzen zijn aan verlangens. Bovendien, zo vertelde mijn moeder later, waren mijn ouders bezorgd dat ik met zo’n Puch het verkeerde pad op zou gaan. Tegenover ons was een lunchroom waar elke dag nozems rondhingen.”

Blij

Dit thema pas beter bij Bob. “Ik ben een tevreden mens en prijs me gelukkig met twee gezonde zoons en drie schatten van kleinkinderen. In mijn leven hebben mijn vrouw en ik keihard gewerkt en dat heeft ons geen windeieren gelegd. Mijn vrouw heeft als voorbeeld lange tijd een sigarenzaak in Drunen gerund. Maar ja, wie rookt er tegenwoordig nog? Blij word ik van een partijtje golf met vrienden. Maar ook van voetbalclub RKC kan ik genieten. Iedere thuiswedstrijd ben ik erbij en zelfs als geboren Rotterdammer ben ik trots op die club. Inmiddels heb ik daar veel mensen leren kennen en is een bezoek aan het stadion telkens weer een feestje. Wat heeft de club het dit jaar goed gedaan. Super! En natuurlijk ben ik meer dan blij met het kampioenschap van Feyenoord. Zo verdiend!”

Bedroefd

“Bij bedroefd denk ik al snel aan huilen. Een traantje, ach wie herkent het niet? Toch spreek ik liever over teleurstelling. Mijn ouders zullen vast niet blij geweest zijn toen duidelijk werd dat Bob zonder mulo-diploma door het leven moest. Gelukkig toch de detailhandelsschool afgemaakt en etaleur geworden. Enige zorg is mij niet vreemd want nu ik in mijn levensavond ben aanbeland, sta ook ik wel eens stil bij hoe lang nog.” Plotseling veert Bob op met een daverende lach. “Ik weet al weer wanneer ik zeer bedroefd was: de dag dat RKC degradeerde.”