Tijdens mijn werkzame leven werkte ik onder andere als personeelschef bij een grote drukkerij. Daar kwamen op de afdeling Personeelszaken regelmatig ziekte-meldingen binnen. In de loop der jaren heb ik heel wat excuses en smoesjes moeten aanhoren.

Ik wil best toegeven dat, als je wat later komt ’slecht weer’ een acceptabele excuus is, als je met de fiets naar je werk moet. Een lekke band onderweg, is ook heel aannemelijk. Maar de smoesjes van een van de medewerksters, die regelmatig te laat kwam, werden steeds doorzichtiger. Zo was ze op een ochtend meer dan 2 uur te laat. Ze kwam met het verhaal dat ze wakker was geworden en zag dat de glazenwasser de slaapkamerramen aan het wassen was. Omdat ze altijd met de gordijnen open en zonder kleren aan slaapt, heeft ze moeten wachten tot de glazenwasser klaar was, voordat ze uit bed kon.

Met een stalen gezicht vertelde ze dat verhaal. Maar de druppel die de emmer deed overlopen was toch wel toen ze mij een voicemail stuurde met een excuus die ik nog niet eerder had gehoord. Ze liet namelijk de boodschap achter dat ze vandaag niet kon komen werken en ze eindigde met ‘ik bel later wel terug met een excuus.’

Het leukste wat ik als personeelschef heb meegemaakt, is dat ik op de afdeling kwam en een van mijn collega’s het volgende bericht aan mij doorgaf. Hij vertelde dat een medewerker die dag niet zou komen werken omdat zijn hond ziek was. Ik belde die medewerker op, om hem te laten weten dat die dag niet zou worden doorbetaald. Ik zei tegen hem, dat hij geen ziekteverlof op kon nemen voor zijn zieke hond. Enigszins verbaast zei de medewerker dat er iets niet klopte. Hij had het bericht achtergelaten dat hij zo ziek was als een hond en niet dat zijn hond ziek was. Na een hartig woordje te hebben gesproken met de collega die de boodschap aan mij had doorgegeven, hebben we daar allebei nog eens hartelijke om gelachen.

Jules Faber