Ik had hem al een tijd zien hangen, maar iedere keer twijfelde ik. Maar bij mijn laatste bezoek aan de campingshop, ben ik toch overstag gegaan en heb hem gekocht. Eenmaal thuis aangekomen heb ik de kleurrijke hangmat opgehangen tussen twee bomen in mijn achtertuin. Mijn verwachtingen waren hooggespannen; volgens de reclameadvertentie is het voor de meeste bezitters van een hangmat de ideale plek om een zomerse middag in door te brengen. Als je er, na enige keren vallen en opstaan eindelijk in ligt, dan zit je nog maar met twee touwtjes vast aan de werkelijkheid.

Je zweeft in tijd en ruimte en voelt je gewicht, zelfs je lijfelijke aanwezigheid haast niet meer. Je vormt min of meer een geheel met de hangmat. Terwijl je zachtjes in de wind heen en weer wiegt tussen hemel en aarde.

Dat gevoel word alleen maar versterkt als je omhoog kijkt en de ruisende bomen en de blauwe lucht ziet, waarin kleine witte wolkjes voorbij trekken.

Het klopt inderdaad, je bevindt je letterlijk tussen hemel en aarde. Opdat moment beginnen je ogen langzaam zwaarder te worden, waardoor je moeite moet doen om ze open te houden. Er ontstaat een diep gevoel van welbehagen en je voelt dat je weg gaat doezelen. Dat duurt tot dat de betovering plotsklaps verstoord wordt door een natte hondensnuit, onweer in de verte en een kreet van een kind die gevallen is van de glijbaan. Zachtjes hoor je in de verte de visite bij de buren praten. In een klap ben je weer terug op de aarde, die je net even had verlaten.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat mijn zomermiddag bijna voorbij is. Het is de hoogste tijd om de hangmat te verlaten. Met enige moeite rol ik uit de hangmat. Meestal klopt het niet allemaal wat er in de advertentie wordt beweerd, maar deze keer beloofden ze niets teveel. Als ik omkijk om afscheid te nemen van de hangmat, zie ik dat hij zachtjes beweegt in de win. Hopelijk schijnt morgen de zon weer.

Jules Faber