De vader van de biologische boer waar ik mijn groente haal, is al op leeftijd. Weet je, mensen op leeftijd hebben al het een en ander meegemaakt. Ze zitten vol met mooie verhalen. Zo vertelde hij een verhaal van vroeger dat ging over een aardappel:

In de 30e jaren van de vorige eeuw, werd er jaarlijkse een wedstrijd door de boeren van zijn dorp georganiseerd, wie de dikste aardappel had geteeld.

Zijn vader deed daar ook elk jaar aan mee. Nu had zijn vader de lagere school niet afgemaakt, waardoor hij amper kon lezen en schrijven en daarom door sommige boeren voor dom werd versleten. Maar hij was zeker niet dom, hij was juist heel slim. Dat bewees hij jaarlijks, want zo slim als hij was, kocht hij ieder jaar op de veiling bij een verderop gelegen dorp de dikste aardappel van de oogst. Die begroef hij ’s avonds, daags voor de jaarlijks oogstdag in zijn moestuin. De volgende dag kwamen de boeren van het dorp kijken wie de dikste aardappel oogstte. Mijn vader won meestal de wedstrijd, tot grote ergernis van de andere boeren. Dat ging bijna elk jaar goed, totdat zijn buurman de slimmigheid van mijn vader doorhad en hem een koekje van eigen deeg wilde geven.

Zoals ieder jaar stopte mijn vader, de avond voor de wedstrijd de dikke gekochte aardappel in de grond. Maar de buurman hield hem in de gaten en liep ‘s avonds langs de moestuin van mijn vader en zag dat de grond was omgewoeld. Hij haalde de dikke aardappel eruit en stopte er een klein aardappeltje voor in de plaats. Niets vermoedend stapte mijn vader de volgende morgen zijn moestuin in. Vol zelfvertrouwen begon hij onder grote belangstelling van al de andere boeren, te graven. Maar het angstzweet brak hem uit; er kwamen alleen maar kleine aardappels naar boven. Ondertussen vertelde zijn buurman tegen de andere boeren waarom mijn vader altijd won. Desondanks werd mijn vader onder luid gelach ook dat jaar weer gekroond tot jaarlijkse winnaar.

De fles jonge jenever die mijn vader had gewonnen, werd met veel plezier gezamenlijk opgedronken.

Jules Faber