”Hé, jij ook hier?!” Ik had haar niet verwacht, maar eigenlijk was het heel logisch. Het was een weerzien van veel bekenden op die bruiloft in Vaals. In een kasteel gingen we met meer dan 200 mensen eten. Meer dan 15 grote ronde witte tafels stonden gedekt. Zoiets had ik nog nooit gezien op een bruiloft. ”Ja”, zegt ze. ”Ik voelde me wel een beetje bezwaard hoor, maar ik ben ook uitgenodigd als familie van de getuige.” Heel ongewoon voor ons inderdaad, zo’n grote groep gasten uit een brede vrienden- en kennissenkring. Maar zo waardevol.

Het was dan ook niet een typisch Nederlandse bruiloft. Als bruiloften überhaupt nog een gelijke opzet hebben. Iedereen viert of gedenkt de markeringsmomenten in het leven – geboorte, huwelijk en overlijden – op z’n eigen manier met de groep mensen je zelf uitkiest. Maar dit was wel ongewoon. Het was dan ook een bruiloft tussen een Nederlandse bruid en een Arabische bruidegom. Wat zullen ze veel werk gehad hebben om die twee culturen in één feest te verenigen. Het is ze gelukt. Het was een groot feest.

Het betekende onder andere dat we met heel veel mensen gingen eten en feesten. Eigenlijk nog met minder mensen dan de bruidegom uit zijn cultuur gewend is, maar dat was dan ook weer het compromis. Hoe je dan aan zoveel gasten komt? Het bruidspaar vertelde me dat het de gewoonte is dat naaste familie, getuigen enz. zelf ook een aantal gasten mogen uitnodigen: hun kennissen, ouders, familie, of wie ze maar willen. Ongeacht of die een band hebben met het bruidspaar.

Ik heb zoiets wel eens meegemaakt op een bruiloft in Frankrijk, waar op de receptie wel 600 man afkwam, voornamelijk via connecties van de ouders van de Franse bruidegom, waarvan de vader burgemeester was. Maar hier waren het geen zakenrelaties, maar familie en vrienden die er extra bij kwamen. Bovendien mochten ze allemaal blijven eten.

”Schitterend toch”, zei ik tegen de moeder van de getuige. Als je toch bedenkt hoe wij in onze cultuur op ons eigen gezin gefocust zijn, de rest van de familie vaak uit het oog verliezen als opa en oma gestorven zijn; als je ervaart hoe je na een verhuizing toch makkelijk het contact met vrienden verliest, en je dus ziet hoe klein je kringetje eigenlijk wordt in de loop van de jaren: Dan is het toch schitterend dat je hier kunt zien in wat voor web je verbonden bent met allerlei mensen. Ik was verrast hoeveel mensen ik eigenlijk kende, via allerlei banden. Ook al ben je vaak erg druk met je eigen leven in je beperkte kring, wat mooi dat je met zoveel bekenden deze dag mag vieren.

Tijdens de ceremonie eerder die dag mocht Hannah van vijf de ringen naar voren brengen. Ik zag haar groeien naar mate ze vorderde over de witte loper. En helemaal toen er applaus kwam. En dat kwam niet van de kant van haar bekenden, maar van de kant van de familie van de bruidegom. Dat ontroerde me. Dat je omarmd en erbij getrokken wordt door mensen die je helemaal niet kent.

Andere culturen leren ons: ‘It takes a village to raise a child’. Zelf hebben we het ook nodig om in een ‘dorp’ te leven, in een gemeenschap. Niet om de hele tijd bij elkaar over de vloer te komen, maar wel om op elkaar terug te kunnen vallen. Veel mensen zijn eenzaam, omdat we ons vaak terugtrekken en daarmee van elkaar afsluiten. Maar we zijn verbonden met elkaar, op zoveel manieren, en dat moeten we koesteren. Daar moeten we op terug mogen vallen. Je hoeft geen beste vrienden of naaste familie te zijn om elkaar te helpen of te zien.

Het was een eer om erbij te mogen zijn, en tegelijkertijd zo logisch. Dank jullie wel, lief bruidspaar, dat jullie ons hebben laten zien dat we er allemaal bij horen. Wees gezegend.

Gastcolumnist Otto Grevink is als dominee op verschillende wijzen betrokken bij protestantse kerken in de regio Hart van Brabant. Hij is pionier bij Zin op School in Waalwijk en dirigent van Koor en Combo Laudate Dominum. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.