Langzaam zie ik het lichter worden voor mijn ogen. Voor me klinkt er wat geroezemoes en ergens achter me hoor ik een hoop gestommel. Het is zo licht geworden dat het slaapmaskertje wat op m’n hoofd geplakt zit niet echt meer nut heeft. Dus ik besluit ‘m maar eens af te doen. Alles klinkt nog behoorlijk ver weg, dus ook de oordoppen plop ik uit m’n oren. Ik kijk even om me heen en een paar rijen verder zie ik de stewards en stewardessen met het karretje in de weer gaan. M’n hoofd voelt zwaar en mijn ogen zijn niet gewend aan dit licht. Ik kijk op het schermpje voor me en lees de tijd: 05:15 uur. Het is tijd voor het ontbijt. Nou ja, ’tijd’… Normaal gesproken ben ik a) niet eens wakker op dit tijdstip en b) mocht dat wél zo zijn, dan heeft mijn maag nog geen zin in eten. Toch gaan we ontbijten, want over 2 uur staan we aan de grond. ”Fish or noodles?”, vraagt een steward aan me. “Uhhh, fish?”, antwoord ik al vragend. Noodles of vis, mijn maag vindt geen van beiden volgens mij een goede optie, maar ik moet wel wat eten. Hij overhandigt me een treetje met daarop diverse schaaltjes. Diegene met folie is het hoofdgerecht aka de vis. Ik trek de folie van het bakje, maar leg het meteen weer over het bakje. Aardappelpuree, wat groenig uitziende champignons en witvis kan ik op dit tijdstip nog écht niet verwerken. Dus wordt het wéér dat broodje met boter, wat komkommertjes en het toetje. Ik ben blij dat we hierna nog maar één vlucht hoeven, want dit vliegtuigeten ben ik na 5 maaltijden wel beu. Ik kijk uit naar een heerlijk broodje kaas of een knapperig croissantje zodra we geland zijn. Bon appétit! Manouk