Door Henk Poelakker
Op de Vismarkt in Heusden heeft Adry Deekens-van Gorp al meer dan 30 jaar haar galerie met vooral kleurrijke schilderijen. Adry werkt met passie en emotie en schildert met snelle penseelstreken in felle kleuren. Ze komt uit een gezin van zeven kinderen. Haar vader had een schoenwinkel op het Raadhuisplein in Drunen en haar moeder runde boven het grote gezin. Haar vader overleed jong op 44-jarige leeftijd en dat tekende het gezin met grote zorgen. Na de Mulo ging ze naar de opleiding voor kleuterleidster en daar heeft ze tot op de dag van vandaag nog altijd plezier van. De tekenleraar nam haar voor het eerst mee naar musea. “Daar was ik als dorpsmeisje nog nooit geweest. Hij leerde ons kijken en vertelde alles over kleuren. Ik vond dat geweldig en wilde graag zelf aan de slag met verf en penseel. Als kleuterjuf werkte ik op de Klimop in Vlijmen. Ik leerde Ben kennen en we kregen samen twee kinderen, een zoon en dochter. Nu zijn we opa en oma van drie kleinzoons. Verdrietig is dat Ben sinds anderhalf jaar vanwege vasculaire dementie in Eikendonk te Waalwijk woont.”
Bang
In het atelier, waar de hond Zarra tussen de schilderijen scharrelt, steekt Adry van wal. “Sinds Ben in Eikendonk is, woon en werk ik hier alleen. Gelukkig ben ik niet bang in dit fijne woon- en werkhuis. Angstig was en ben ik voor de tijd die komen gaat. Hoe gaat het leven lopen nu we te maken hebben gekregen met dementie? Hoe zal het gaan in en met de zorg? En met Ben en mij? Maar nu is hij tevreden en in goede handen en wordt hij omringd door betrokken mensen die in deze tijd zo’n zwaar beroep hebben.”
Boos
Met liefde praat Adry over het verleden. “We waren een stel dat goed op elkaar was ingespeeld. Ben verkocht mijn schilderijen, deed de PR en bedacht mooie acties. Ik hield me bezig met het kunstzinnige deel. Ik was actief in het atelier en Ben leidde de galerie. Nu run ik de galerie in mijn eentje en dat was wennen en ook wel moeilijk maar met hulp voor alles waar ik niet goed in ben, is het ook verrassend om te merken dat het me lukt. Mijn zus helpt me met alles wat Ben deed voor de galerie en daardoor kan ik zowel de schilder als de emotionele verkoper zijn. Boosheid zet ik om in de mouwen opstropen en er voor gaan. En ja, ook boosheid is mij niet vreemd. De overheid zegt soms iets anders dan ze uiteindelijk doet voor mensen met problemen en zorg. Die boosheid of teleurstelling verwerk ik positief in mijn nieuwe werk.”
Blij
Dit deel van het gesprek heeft veel positieve kanten. “Ik ben vooral dankbaar dat het me lukt om te schilderen en de galerie open te houden. De herfst komt eraan en al die kleuren in de natuur maken me blij. Ik geef workshops in mijn atelier, een op een en die geven me energie. Als emotionele schilder kan ik alles verwerken en uiten, en ook vertellen in mijn werk in de vorm van gedichtjes. Ik voel me ‘rijk’ met zoveel lieve mensen om me heen. Ik kan en durf om hulp te vragen wanneer ik bang, boos, blij of verdrietig ben.”
Bedroefd
En natuurlijk is er verdriet. Adry: “De hele situatie rondom Ben is verdrietig en zorgelijk. De wereld is lang niet altijd mooi. Daarom geeft het schilderen me energie om door te gaan en te delen. Ik probeer verdriet, boosheid en angst maar ook het blij-zijn positief te vertalen in kleur. Mijn motto is dan ook ‘meer samen is samen meer’. En dan komen we er wel. Samen met onze kinderen en kleinkinderen, familie en vrienden en ieder om ons en mij heen.”