‘’t Gòi finansjeêl nie góéd meej de Kijnderboerderij’, zeej vurzitter Mario van der Gouw teege mijn. ’t Was augustus 1996. We kende mekaor omdè oonze vaoders colleegas waare gewiest op de Vakschool in de Mr. van Coothstraot. ‘D’r moet van alles vervange worre’, zeej-tie. ‘Mer ’t geld ies-t’r nie.’

‘Es ik ies ’nen hoôp muuzikaante bij mekaore spròkkel’, stelden ik veur. ‘En we speule graotis op ’ne zondaggemiddag, tuuse de kiepe, gèète en knijne?’ Daor hai Mario wel oôre naor. Nou, de muuzikaante ha’k gaauw zat gevonde. Mer wè moese we nou tòch dóén om zo veul moogelijk meense nòr de Kijnderboerderij te krijge? ‘Witte wè? We kondige in de kraant aon dè we tijdes ’t optreeje ’ne cd uitbrenge. Dè doen we netuurlijk nie, mer daor komt zeeker ’nen hoôp vòk op aaf.’

We verzonne van alles wè meej beêste te maoke hai. D’n bend noemde we de Ezels, de cd hiette Loeihard, ’t optreeje zouwe we Note Balke noeme, en You’ll Never ‘Tok’ Alone was eên van de nummers. Ik hai al aon Oscar Holleman gevraogd ofdè-tie ’t góéd vond det de plaot zoogenòmd in z’ne stuudioo opgenoome was. ‘Gin probleem!’, zeej-tie. Duus ’t verhaol was compleet. Mer toen ik ’t nòr ‘t Braobaants Dagblad hai gestuurd, belde Hetty Dekkers op ofdè ze ons kon intervjoewe. Nondeknetter, dan moese we meej z’n alle gòn zitte líége! Dè’s veul moeilijker es wè onzin op pepier zette. Mer jao, we hadde nou immaol A gezeed, duus...

En daor stonne we dan, ’n week laoter, meej z’n alle in de waai van de Kijnderboerderij. Bij d’n ezel, want dè was wel toepasselijk, zeej de footograof van de kraant. Efkes laoter zaate we in ’t keukentje teegenover Hetty meej d’r kladblòkske. De miste vraoge konne we zoo beaantwoorde. In welke bends dè we zaate, waor we mekaor van kende, hoe ’t ideej ontstaon was om hier te speule – van die dinge. Daor hoefde we nie om te líége: dè ging van èèges. Mer toen kwaam ’t onderwerp op de cd. ‘Gullie doet alles vur niks, de opbrengst gòi himmel nòr de Kijnderboerderij, gullie zit daoge in zo’ne stuudioo – dè kòst tòch ’n vermooge? Wie betaolt dè dan?’, vroeg Hetty. ‘’Ne Sponsor’, zeej Anton van der Mee. (Hoe kreeg-tie ’t in de gaauwighed verzonne?) ‘En wie ies dieje sponsor dan?’, wou Hetty weete. ‘Die wenst onbekend te blijve’, zoog Anton t’r plekke uit z’nen duim. En wij knikte allemaol braof instemmend meej.

Hetty naam afscheid. We zaage ze buite op d’r fietske stappe. In ’t keukentje keeke we mekaore opgelucht aon. ‘Haha’, bromde Jan van Loon meej z’n laoge stem. ‘’Ne sponsor die onbekend wil blijve!’

Ferdi Labordus (Baardwijks)