Mijn vrouw wilde weer wat sportiever door het leven gaan. De aanleiding hiervoor was een advertentie die ze op het prikbord bij Albert Hein had gezien.

Op het briefje stond ’Home trainer te koop’, vrijwel niet gebruikt, slechts 100 euro. Met een mobielnummer en de opmerking; ’vraag naar Dikkie’.

Ik las het briefje en kon een lach niet onderdrukken.

Ondertussen was mijn vrouw, met behulp van Google, fitness apparaten voor thuis aan het bekijken. Haar oog viel op een lopende band.

Enthousiast liet ze mij meekijken op haar tablet en zei: ”Als ik deze loopband koop, dan zal ik er na een maand net zo sportief uitzien als toen we elkaar voor het eerst ontmoette.” Grappend zei ik tegen haar: ”Schat het is een loopband geen tijdmachine.” Mijn vrouw kon daar de humor wel van inzien.

Ik dacht toen ook wel eens, als ik de overbuurman elke ochtend een rondje zag lopen, ik moet wat sportiever worden. Hij heeft weleens gevraagd of ik mee wil lopen, maar als hij gaat dan zit ik net de krant te lezen. ”Dan loop je ’s avonds toch een keertje mee”, zei hij. Maar ja, als het buiten koud is en ik zit binnen net naar mijn favoriete TV programma te kijken, dan moet iemand wel met een heel goed argument komen.

Maar mijn conditie ging wel achteruit. Ik moest wel in actie komen. Dus ging ik twee keer per dag met de hond een lange wandeling maken. Maar na een maand was ik slechts een pond kwijt. Terwijl de hond inmiddels behoorlijk was vermagerd. Daar maakte ik mij nogal zorgen over. Dus had ik een afspraak gemaakt voor mijn hond bij de dierenarts, de volgende morgen kon ik al met de hond komen. De dierenarts onderzocht de hond en vroeg aan mij: Ëet hij wel genoeg? Hij is 2 kilo afgevallen sinds zijn bezoek 2 maanden geleden.” Op dat moment dacht ik bij mijzelf, waarom de hond wel en ik niet.

Inmiddels let ik meer op wat ik eet en vermijd zoveel mogelijk vet en suikerrijke producten. Mijn BMI is inmiddels aardig geslonken. De hond is inmiddels weer aangesterkt, sinds de wandelingen korter zijn geworden.

Jules Faber