Ik zij unne buitenmens. Aaltij gewiest en dè zal ook aaltij zo blijve denk ik. Of ze moete baai m’n been breke. Mar dan kruip ik in n’n rolstoel en trek ik ‘r nog op uit. Es gè nie mee zitvlees gebore zijt dan zulde ’t ók nooit kweke ben ik bang. Zelfs verleje week zondag nog. Ze gave rijgen aón en wind mar ik liet me er nie van weerhauwe. Ik un strakke wandelbroek aón en nun regenjas. Pet op en ‘r op uit. Lekker ’n paór uur wandele deur de bossen en onderweg ’n goei bakske bij de Roestelberg. Op en neer vanaf Drunen toch gauw zo’n 2,5 uur.

Ik merk aón m’n kleinkeinder dè die ók uit ’t zelfde hout gesneje zen. Een ‘r van goi op zaóterdagmiddag in Udenhout naór ’t Survival team. Net n’n aóp klautere en klimme en slingerend mee touwe over slote en vijvers. Komdegij nun keer kijke opa. Ja mar natuurlijk kom ik kijke. Ik viet verleje week de fiets en ree mee n’n omweg via ’t Hoekske over de fietspad richting Loon op Zand. Vurbij de kruising mee de leugenbaank rechtdeur en ’n eind verderop stond ’n mevrouw op ’t fietspad. Ik stop en kijk wè dè ‘r aón de haand ies. Zie ik me daór aón d’n overkaant van ’t zaandpad ’n stuk of 6 jonge wilde zwijne scharrele en vruute. Knaógend op eikels en kastanjes zochte ze verder en trokke zich van gin man iets aón. En dè op zaóterdag middag rond 15.30 uur. Dè ies gin normaól gedrag, zeg ik nog tegen die mevrouw. Dè heure ze ’s naachts te doen of bij de schemer. Mar nie midden op d’n dag. En ze zen totaól nie schuw. Ik viet m’n telefoon en heb ’t stel gefilmd. ’t Waar ’n prachtig gezicht.

Ik stuur dè filmke naór mijn contactpersoon bij natuurmonumente via de App. Mee hing ze aón de telefoon. Waór zijdegij Jan. Kendegij de coördinaóte sturen zodè ik precies weet waór ze zitte. Ja, dè wil ik wel doen mar ik heb ze nie aón ’n touwke. Ik kan nie garandere dè ze hier blijve. Afijn, ik alles in de App gezet. Ze waar nogal nuwsgierig denk ik omdè ze zoiets ók nog nooit gezien hai in de Loonse en Drunense duinen. Afijn, ik liet die wilde zwijntjes mar scharrele en stapte wir op m’n fiets.

De woensdag daórop waar ik wir on ’t werk mee de vrijwilligers op de wandelroutes in d’n duin. Komt ‘r een van de boswaachters langs in z’n zjiepke. Hoe is ’t manne, lekker aón ’t werk. Ik vraóg um of dettie mijn filmke van die wilde zwijntjes ók gezien haj. Ja, die heb ik gezien. We hebben opdracht gegeven om ze af te laten schiete. Ik keek ‘m aón mee ’n blik vol ongeleuf. Wè, afschiete. Pourquoi wel dan? Nou Jan. Dè ies nogal hendig. Ze zen hier ongewenst. De provincie hee hier ’n nulstand beleid. Ze wille gin wilde zwijnen in de Loonse en Drunense duinen. Nou, zeg ik. Dan vertel ik de volgende keer nie mir waór ze zitte. Ik bescherm ze mee al wè ik rijk zij.

Jan Sprangers