Het is veertig jaar geleden dat de jeugdafdeling O.N.S. (Ontspanning Na School) is ontstaan binnen de toneelvereniging O.N.A. Dit weekend brachten de jonge en oudere jeugdleden de gezamenlijke jubileumvoorstelling ‘Een heel bijzondere schoolreis’ op de planken in de Voorste Venne. Een avontuur dat zonder de gevreesde bosgeesten nooit goed was afgelopen…

De nuchtere boer Hennie maakt haar boscamping klaar voor de aantocht van de volgende gasten. Meneer De Jong, alias Soepkip, dirigeert de groep 8 leerlingen chaotisch en op luide toon op hun plaats. Gelukkig wordt hij bijgestaan door de rustige Juf Connie, die het overzicht wél heeft. Tijdens het opzetten van het kamp blijken er al snel twee groepjes de toon te zetten. Een groepje ‘HC’ meiden, zoals ze tegenwoordig genoemd worden, onder leiding van de verwende Barbara, alias Barbie. Zij hebben het gemunt op de roodharige Amber, die graag in haar boek over Romeo en Juliet leest en later de toneelacademie wil gaan doen. Bij de jongens is het de kleinste van het stel, Justin, die met zijn vrienden de studiebol Jan aanpakt.

Vermist

Meneer De Jong is in zijn nopjes om de kinderen eens de stuipen op het lijf te gaan jagen met een spel in de donker bossen. De kinderen verspreiden zich in de bossen en al snel lopen Barbie en haar vriendinnen Amber tegen het lijf. Om haar een lesje te leren, binden ze haar vast aan een boom. Even verderop pakken Justin en zijn vrienden Jan aan, en vernielen zijn bril zodat hij de weg terug niet kan vinden. Bij het einde van het spel blijken Jan en Amber vermist waarop in paniek de burgemeester wordt ingeschakeld om ze te gaan zoeken. Midden in het donkere bos verschijnen uit het niets vier prachtige bosgeesten. Zij kunnen Amber en Jan niet zelf redden maar de plaaggeesten wel een belangrijke les leren. Ze toveren Barbie en haar vriendinnen in hun pyjama terug naar Amber om ze te confronteren met wat ze gedaan hebben. Angstig rennen zij terug naar het kamp. De bosgeesten laten ook Justin en zijn vrienden verschijnen en geven hen een blik in het verleden, waar zij Jan uitlachten om zijn spreekbeurt over raketten en astronauten. Daarna volgt een blik in de toekomst, waarin Jan in een raket de ruimte in reist. Verward en verdwaasd vluchten ook zij terug naar het kamp.

Uiteindelijk vindt Jan Amber, maakt haar los en vinden samen de weg terug naar het kamp. Een vriendschap is ontstaan. Toch lijken de plaaggeesten hun les niet te hebben geleerd, waarop nog één blik in de toekomst door de bosgeesten wordt getoond. Amber en Jan hebben beiden hun droom vervuld; Jan als astronaut en Amber op het toneel als Juliet.

Trots

Duuk Lensen (10) speelde Justin, maar is ‘in het echt’ helemaal geen pester. “Deze grote rol wilde ik graag spelen. Ik ben zo helemaal niet, maar je doet alsof je zo bent. In het begin is dat moeilijk maar daarna niet meer.” Asya Bolat (12) speelde een van de vriendinnen van Barbie en stond, net als alle andere spelers, heel zelfverzekerd op het podium. “Voor deze rol heb ik nagedacht over hoe zo’n meisje doet en dat zo spelen ging eigenlijk vanzelf. Het leukste vind ik het klaarmaken en opmaken voor de show. Ik vond het wel heel spannend, maar als ik op het podium sta, is dat over.” Caro Klerks (11) speelde de gepeste Amber: “Dit was één van de rollen die ik heel graag wilde proberen omdat ik dan heel anders ben dan normaal. Ik heb goed geoefend in hoe je je moet gedragen, met hulp van de regisseur. Ik was wel een beetje zenuwachtig voor de show, maar niet meer als ik op het toneel sta. Nee, de toneelacademie wil ik niet gaan doen, maar ik blijf wel toneel spelen. Ik kijk al uit naar het volgende stuk.”

De regisseurs Madelief Douwes (24) van de jongere jeugd en Norain Kuijs (25) van de oudere jeugd kijken trots en tevreden terug op het gezamenlijk optreden van de jeugdleden. “We hebben goed gekeken naar welke rol het beste bij iemand past en rekening gehouden met eerdere rollen en hun eigen voorkeur. Een aantal meiden wilden zelfs de uitdaging aangaan om een jongen te spelen. Vaak stappen ze zelf heel goed in hun rol. Toneel is wel meer dan alleen een tekst opzeggen dus we zijn ook heel actief bezig geweest met beleving; hoe zou jij je voelen en wat zou jij doen als je alleen in een donker bos loopt.” De regisseurs zijn bovenal ontzettend trots op de spelers: “Ze hebben het super gedaan. Het tempo en het spel liep heel soepel. Het is echt één van de betere stukken die we samen gespeeld hebben. Soms vergat iemand de tekst, maar dat werd dan ongemerkt door iemand anders opgevangen. Ze hebben allemaal heel goed hun eigen én elkaars verantwoordelijkheid genomen.”