Hij wilde gezien worden. Maar niet als een gemiddelde Hollywood-ster. Hij was het liefst door zijn eigen moeder gezien. Mooi was ze. Iedereen keek naar haar als ze binnenkwam, vertelde hij. ‘Wat had ik graag gewild dat ze achterom keek, mij zag en bij mij was.’ Een levenslange strijd tegen verslaving leefde hij. Daarin wilde hij er ook voor anderen zijn die hetzelfde overkwam. Zó wilde hij herinnerd worden, mijn ‘friend’ Matthew Perry.

We hadden mooie avonden met hem en zijn vrienden Monica, Rachel, Phoebe, Ross en Joey. Als Chandler was hij goud. Scherp, sarcastisch, maar nooit tegen een ander. We hadden er veel lol om op pizza-avonden die ik organiseerde tijdens mijn studententijd met voornamelijk medestudentes. Bord op schoot, dvd’s op de grond, kiezend uit verschillende titels die altijd begonnen met ‘The one…’ Nu Matthew Perry er niet meer is, voel ik: híj was ‘the one’.

Nee, dit is geen heiligenschrift over een acteur. Ik zoek alleen waarom zijn dood mij al twee weken bezighoudt. Op mijn Facebook-tijdlijn blijf ik citaten, plaatjes, fragmenten uit de serie en stukjes reportage over zijn dood tegenkomen. Met daarin interviewfragmenten met hemzelf, met name toen hij zijn boek publiceerde ‘Friends, lovers en het grote, verschrikkelijke ding’. Ook blijven interviewfragmenten bij me hangen waarin hij met een vragensteller fragmenten van Friends terugkeek. Vaak waren die heel pijnlijk, omdat hij precies wist hoe hij zich toen voelde. Soms waren ze ontroerend, omdat hij iets van liefde had ervaren rondom die scène.

We halen vaak onze schouders op bij weer een verslaving van een Hollywood-ster. Alsof het erbij hoort. Maar wat moet het als puber vreselijk zijn als je in je onzekerheid naar alcohol grijpt. Matthew zei daarover: ‘Ik lag in het gras en dacht: Dit moet de manier zijn waarom normale mensen zich altijd voelen.’ Wat was het dan, dat hem in die verslavingen dreef? ‘Het was een combinatie van vinden dat ik niet genoeg was, voelen dat ik hulpbehoevend was en voelen dat ik er niet toe deed.’ Hij vertelde dat hij daarover heen kwam en lotgenoten ging helpen.

‘Het is geen zwakheid, maar een ziekte’ vertelde hij. Een ziekte vraagt niet om een oordeel, maar om vrienden. Misschien is dat het wat me raakt. Dat het geen keuze is, al zijn er veel momenten dat je anders had kunnen doen. Veel mensen die worstelen met een verslaving van een dierbare zullen herkennen hoe machteloos je je kunt voelen als er iets van je gestolen wordt, als iemand zijn belofte niet nakomt, als je moet loslaten, terwijl iemand het zo nodig heeft om vastgehouden te worden, maar zich niet vasthouden laat. Hoe boos je kunt zijn, maar je je ook realiseert dat die boosheid vooral intens verdriet is.

Ze waren erbij, zijn ‘friends’, toen hij in kleine kring begraven werd. Jennifer Aniston (Rachel) ontdekte zijn verslaving en ontfermde zich over hem. Net als daarna vele anderen. En hijzelf daarna weer voor andere verslaafden. De titelsong ‘I’ll be there for you’ kreeg voor mij een nieuwe betekenis. ‘Ik zal er zijn voor jou’. Laat dat nu ook de naam van God zijn in de Bijbel. En een opdracht voor ons allemaal, als Gods spiegelbeeld.

Gastcolumnist Otto Grevink is als dominee op verschillende wijzen betrokken bij protestantse kerken in de regio Hart van Brabant. Hij is pionier bij Zin op School in Waalwijk en dirigent van Koor en Combo Laudate Dominum. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.