Het viel mij op dat er tijdens de nieuwjaarsreceptie, weinig gekust werd. Soms een kus op de wang, maar heel vaak werd toch het Hollands handje gegeven.

Er is mij vroeger altijd verteld dat er niks mis is met de gewoonte om drie zoenen op de wang te geven. Tenminste, als het kussen op de wang gemeend is. We drukken daarmee letterlijk respect en vriendschap mee uit. Maar niet zoals de Fransen, die pakken en smakken, maar gewoon vluchtige kussen.

Ik moet u eerlijk bekennen dat ik als kind wel eens een traumatische ’kus’ ervaring heb gehad, als mijn tante Fien op visite kwam. Als ze dan weer wegging aan het eind van de middag, dan zei mijn moeder altijd: ”Geef tante Fien nu maar eens een kus, want ze gaat zo weg.” Mijn tante Fien een kus geven was al behoorlijk erg, maar gekust worden door haar, was nog veel erger. Ik kreeg van haar altijd van die natte zoenen. Mijn wang werd dan royaal bevochtigd door de kus van mijn tante. Met het gevolg dat de mouw van mijn trui, nadat ik daarmee mijn wang had afgeveegd, behoorlijk nat was. Ik heb toen weleens tegen haar gezegd: ”‘U, zoent als een hond.” Dat werd mij niet in dank afgenomen, door mijn moeder en mijn tante.

Toen ik wat ouder werd en ik kussen vies vond, had mijn moeder daar wel een beetje moeite mee. ‘Er is ook een tijd geweest dat je ze dankbaar aanvaarde, als troost voor een geschaafde knie, of bij teleurstellingen, zei ze dan. Maar er wordt niet overal in de wereld gekust. Zo drukken de Eskimo’s hun neuzen tegen elkaar en dat doen ze ook op Hawaï. In China wordt kussen, met name op de mond, als iets afstandelijks gezien.

Of er overal goede voornemens in de wereld worden gemaakt, dat durf ik niet te zeggen. Maar de eerste weken van het nieuwe jaar, is voor mij altijd het moment om dingen te willen veranderen. Niet dat ik die goede voornemens lang volhoud, bij mij is het vaak toch een nieuwe start van de oude gewoontes.

Een goed 2024.

Jules Faber