We wônde in ’t leste rijke huize van de Mendelssohnstraot in Wolluk. ’n Prachtig stròtje: zes onder eên kap, rèècht teegenoover de Paoter van der Geldschool. Es de school uit was, dan hoefde de kijnder mer oover te steeke vur ’n glòske limenaode bij moeders en dan hup nòr ’t groôte grasveld nòst d’n blòk, meej boômen en struike, en aon ’t èènd van de waai de kijnderboerderij. En dan líép-t’r ok nog ies ’ne graacht, duus ’s winters schòtsen en ’s zoomers vaore in opblaosbôtjes. Alle jong uit de bùùrt spulde daor aaltijd meej mekaor. Nie alleên de kijnder mer ok de aauwlui konnen ’t góéd meej mekaor vijne. En zoo-es ’t heûrt hai iedereên wel z’n bizonderheede.

Bùùrman Jos (nr. 98) was van de uitspraoke. Toen ze ’ne keêr ’s naachs alle wiele onder z’nen autoo vandaon hadde gejat, zeej-tie: “Toen ik vanmèèrege bij d’n autoo aonkwaam om te gòn werke, dòcht ik dè’k ’nen boôt hai.”

Vur Josse was ’t toetje ’t belangrijkste onderdeêl van ’t middageete. Gebooren en getooge in de Ketsheuvel noemde Jos alles wè nao de èèrpel kwaam ‘pap’. En dieje pap lùsterde heêl naauw. Daor moes bevurbild van dieje roôie saus oover, uit zo’n klèèn fleske. Teegewoordig hiet dè Tova, mer toen was dè nog Teo. Duus nao ’t wèèrm eete aat Jos ‘pap meej Teo’. We hadde ooit ’ne feêstaovend van An en Gerard (nr. 102). Half op d’n aovend was-t’r ’n loôpend bufet. Wij stonne meej z’n alle netjes meej de bordjes in oons haande op oons burt te waachte, toen ’r ineêns vuraon ’n tumult lòsbarstte. Iemand kwekte: “Niemand bepaolt mèène pap!!” De kòk hai in z’n onschuld gedòcht dè-tie zèlf kon kíéze welk naogerecht dè-tie bij Josse op z’n bordje kon scheppe.

Op 94 wônde John en Ellie. John was schilder en es-tie ooverdag bij z’nen baos uitgeschilderd was, dan ging-ie ’s aoves wel ies wè beune. “Ik zè efkes weg,” zeej-tie dan. Òch, laot ik ies ’n grapke uithaole, dòcht ik. Ik werkte op ’n accountantsketoôr en wies hoe dè-t’r ’nen belastingaonslag uitzaag. En ’nen blaauwen envelòp was ok gaauw zat geritseld. Duus ik ’nen aonslag opgemòkt meej ’nen bríéf ’r bij. “Geachte heêr, aon mijn ies informaosie verstrekt dè gij al jaorelang inkomste het verzweege. Ik schat ’t gemies aon belasting in totaal op twaolfduuzend gulde.” D’n bríéf hai ik geteêkend meej ‘inspecteur A. Durlobs’.

Toen ik op zaoterdagmèèrege de pòstbooi zaag loôpe, vloog ik gaauw nòr buite en goôide d’n blaauwen envelòp in de buus. Efkes laoter stòi Ellie bij oons op de stoep meej ’ne knalroôie kòp en d’n oopegescheurden envelòp. Ze waare d’r èège kepotgeschrokke en ze kwaam aon mijn vraoge wè ze moese dóén. Ik zeej: “Kekt ies nòr dieje naom: A. Durlobs. Daor kande Labordus van maoke.” “Vuile ròtzak!” zeej Ellie. Ze víét ’ne pòllippel uit oons keuke en kwaam mijn aachternao. Toen zeej ze, ondertuuse laachend: “Gòdde gij ’t zelf mer aon Johnne vertelle!” Die ston aon d’n aonrecht d’n omwas te dóén. Hij keek nie op of om. “’t Ies tòch wè, war. Wè moet ik nou?” Duus ik zeg: “Witte gij dè ge van de letters A. Durlobs Labordus kan maoke?” “Jaa, dè kan wel,” zeej-tie, “mer hoe kom ik aon twaolfduuzend gulde?”

Ferdi Labordus (Baardwijks)