Wat is het toch fijn dat kinderen zichzelf kunnen zijn. Laat de kinderen dan ook alstublieft zichzelf zijn. Want op een zekere leeftijd moeten ze zich steeds meer inpassen in onze maatschappij. Waardoor ze steeds meer de waarde van geld gaan inzien.

Zo ook mijn kleinzoon van 8 jaar, die pas zijn spaarpot heeft leeggehaald om een dure game voor zijn Nintendo Switch te kopen. Het verbaasde mij dan ook dat ik op mijn verjaardag een mooi boek, over Italië van hem cadeau kreeg. Het boek zat keurig ingepakt in cadeaupapier met een kaartje eraan waar op stond, ’Voor mijn lieve Opa’. Terwijl ik het cadeau uitpakte dacht ik er nog eens aan, dat zijn spaarpot toch echt leeg was. Dat heeft hij mij vorige week zelf verteld.Maar het raadsel was al snel opgelost toen ik het boek in mijn handen nam en zag dat er een kaartje uitstak.

Mijn kleinzoon zag dat en zei met een glimlach: ”Het boek moet over twee weken weer terug naar de bibliotheek, opa.”

Nu is mijn kleinzoon nogal bewegelijk en wil vaak van alles tegelijk doen. Het verbaasde mij dan ook dat hij voor zijn verjaardag aan mij, een vishengel vroeg.

”Opa”, zei hij. ”Dan kan ik ook eens een keer met mijn vader gaan vissen.” Nu is zijn vader nogal een geduldig type, die urenlang langs de waterkant kan gaan zitten. Maar goed, mijn kleinzoon wilde dus dolgraag een vishengel voor zijn verjaardag. Die heeft hij dan ook van mij gekregen.

De volgende morgen ging hij vol goede moed, samen met zijn vader, naar de visvijver bij mij in de buurt. Uur naar uur zat hij daar met zijn vader aan de waterkant, zonder ook maar een vis te vangen. Totdat hij er genoeg van had en tegen zijn vader zei dat hij naar opa toe ging, voordat hij naar huis zou gaan.

Totaal ontmoedigd stond hij bij mij voor de deur, gaf zijn vishengel aan mij en vroeg of dat de vishengel geruild kon worden tegen iets anders. Verbaasd keek ik mijn kleinzoon. ”En je wilde zo graag een vishengel”, zei ik tegen hem. ”Dat klopt”, zei mijn kleinzoon. ”Maar deze hengel doet het niet, opa.”

Jules Faber