Zo nu en dan lopen we wel eens bij de achterbuurvrouw binnen. Haar zus was er ook en die vertelde dat ze naar een reünie was geweest, van haar klas uit 1974 van de Middelbare School. Ik zei tegen haar: ”Dat is op de kop af 50 jaar geleden.” Ze knikte en zei: ”Daar wil ik nog iets over vertellen.”

Er was namelijk een klasgenote uit de tijd, die enige jaren na het verlaten van de middelbare school, met haar geliefde naar het noorden van het land was verhuisd. Onlangs is ze weer in haar geboorteplaats komen wonen. Toen ze een tandarts zocht, kwam ze al zoekend een bekende naam tegen. Bij het maken van een afspraak voor gebitscontrole herinnerde ze zich hem als een lange en knappe jongen uit haar klas. Voordat ze naar de afspraak toe ging trok ze een mooie jurk aan, bestede extra aandacht aan haar make up en het haar. Dit allemaal om indruk te maken op haar vroegere klasgenoot, waar ze toentertijd verliefd op was.

Doch toen ze op haar afspraak de tandarts zag, zette ze het idee om indruk op hem te maken, maar gauw uit haar hoofd. Deze kalende tandarts met zijn buikje was in haar ogen veel te oud om tegelijkertijd bij haar in de klas te hebben gezeten. Toch twijfelde ze wel een beetje.

Toen ze eenmaal aan de beurt was, bleek haar gebit in orde te zijn. Toch bleef het maar knagen bij haar, zou hij misschien toch haar lange en knappe klasgenoot zijn geweest. Dus vroeg ze bij het weggaan: ”Heeft u hier op de middelbare school gezeten?” Hij antwoordde: ”Jazeker. Ik ben in 1974 van school af gekomen.” De vrouw zei: ”Dan heb je bij mij in de klas gezeten.” De tandarts vroeg: ”O ja? Welk vak gaf u dan?” Een beetje gepikeerd ze de vrouw tegen hem: ”Ik heb bij je in de klas gezeten en was niet je docente.”

”Maar”, zei de zus van de achterbuurvrouw, terwijl wij afscheid namen van haar en de achterbuurvrouw. ”Het was toch wel weer eens leuk om na al die jaren, al die oude klasgenoten weer terug te zien op de reünie.”

Jules Faber