Mijn tante klonk wat verdrietig toen ik belde en vroeg of het uitkwam als ik met mijn kleinzoon even langs zou komen. Nog voor ik op de bel kon drukken, werd de voordeur al open gedaan. ”Jongen, ik ben blij dat jij er bent want ik ben droevig gestemd omdat ik door verschillende makelaars ben gebeld”, vertelt mijn tante. ”Ze vroegen telkens weer, of ik mijn huis niet wilde verkopen. Toen er vanmorgen weer een belde, zei ik: ‘Ik verkoop mijn huis niet, ik blijf hier wonen tot mijn dood’. En wat denk je wat die makelaar zei? ‘Maar u bent toch al op leeftijd, dat zal toch niet zo lang meer duren?’ Wat een brutaliteit, net nu het zo goed met mij gaat, moet ik weer aan de dood denken. Dit ondanks dat ik op ouderen Yoga ben gegaan en nu met veel moeite op één been stil kan staan. Bij een van de oefeningen moesten we ook nog eens onze ogen sluiten. Hoe eenvoudig dat ook lijkt, in de praktijk valt dat behoorlijk tegen. Na de oefening vroeg de Yoga leidster aan mij hoe ik het vond. Waarop ik antwoordde, ‘Nou, mijn ogen dicht doen, dat viel wel mee’. Op dat moment schoot de Yoga leidster in de lach, terwijl ik het toch heel serieus bedoelde. Ik hoopte zo dat ik beter zou gaan slapen, door de Yoga oefeningen. Maar ik merk geen verschil.
Ik begrijp de uitspraak van mijn vader een stuk beter. Die zei altijd, het leven kent drie fasen: In de eerste levensfase, moet je een middagslaapje doen maar je wil niet. In de tweede levensfase, wil je een middagslaapje doen maar daar heb je geen tijd voor en in de derde levensfase heb je alle tijd voor een middagslaapje maar je kunt de slaap niet vatten.”
Ze keek mijn kleinzoon aan en zei: ”Jij slaapt zeker als een roos?” En vervolgde met de vraag: ”Weet jij trouwens waarom er een kuitje boven je bovenlip zit?”
Mijn kleinzoon keek haar verbaast aan. ”Dat is de afdruk van de engelenvinger, zodat we niet kunnen vertellen waar we als baby vandaan komen’, zei ze met een lach. Nu ze weer lachte was dat het perfecte moment om weer afscheid te nemen van mijn tante.
Jules Faber