Tegesworrig rijdt alleman vort op ‘n E-bike. Ge komt de meest vreemde merreke tege es ge ’n rondje fietst. En nie allinnig ouw meense zo es wij, mar de schooljeugd hee inmiddels ók de E-bike ontdekt. Of nun Fat-bike, mar laóte we ’t daór mar nie over hebbe. Die gaón veuls te hard en zen aamper goedgekeurd.

Nee, de gangbaóre E-bikes kenne nie harder dan zo’n 25 á 26 en dè ies al volop zat. D’r gebeure al veuls teveul ongelukke mee. Vural mee ’t op en af stappe. Veul meense hebbe mar aamper deur hoe hard ze gaón en es ze dan af moete stappe dan dondere ze om. Es ’t bij kapotte knieës bleft ies ’t nog nie zo erg. Mar veul meense op oonze leeftijd hebbe vort broze botte. En es ge nun heup brikt dan zijde verder van huis. Hoe dicht bij huis ge ók gevalle zijt.

’t Ies vort un duur hobby, die elektrische fietse. Onder de € 2.000,- hedde niks en dè lópt op tot 3 á 4.000 euro. ’t Ies nie vur niks detter zoveul weg gehaóld worre. ’t Boevegilde wordt alsmaar brutaóler es ’t om ’t weghaóle van fietse goi. Lest ston ik bij de supermarkt vur de deur. Komt ‘r nun man mee ’n buuske aón rije en stopt vur m’n neus. Vat ’n E-bike vaast en wil die in z’n buuske draóge.

Mee komt ‘r ‘n mevrouw uit de winkel en die zaag dieje man mee die fiets bezig. Ze rende d’r naórtoe en viet de fiets vaast. Waór goddegij mee men fiets heen, zee ze parmantig. Dè ies men fiets. Nee, zee de bestuurder van ’t buuske. Ik moest van men vrouw hier d’r fiets ophaóle want ze ies de sleutel kwijt. Dè kan wel zijn, zee ’t vrouwke. Mar nie de dees. Kek, hier ies men sleuteltje en dè paast allinnig mar op dees fiets. De pliesie wier d’r bij gehaóld en meneer mocht graótis mee rije, naó dettie z’n buuske aón de kaant gezet haj.

Zelf hebbe we ’n dubbel slot op oons E-bikes. ’t Gewoon AXA slot dè ge omlaóg doet tuusse de spaóke. En ’n apart kaóbelslot mee n’n aparte sleutel. We legge de fietse aalt vaast aón nun lantijrnpaól of ’n hek. In ieder geval iest dè gin man zomaar uit de grond trekt of dur kan knippe. Mar d’r zen ók meense die nie zo nauw kijke.

Vandeweek zate oons vrouw en ik op ’n bankse in ’t centrum te genieten van ’n ijsje. ’t Waar druk bij de ijscowinkel. Komen en gaón van jong gezinne of opa’s en oma’s die op de kientjes moesse paasse. Veur dieje winkel staón ‘r van die korte ammeleminiumme paóltjes van aamper n’n meter hoog. Komt ‘r nun man op ’n prachtige E-bike die ók zin haj in ’n ijsje. Nee, die fiets nie. Hijzelf. Hij parkeert zunne E-bike tegen zo’n ammeleminiumme paóltje aón en zet ‘m extra vaast mee nun ketting. Ik keek oons vrouw aón. We dóchte allebaai ’t zelfde. Zou dieje pipo nou echt nie deur hebben det dè paóltje aamper n’n meter hoog ies. Gè tilt de fiets zo op mee ketting en al over de kop van dè paóltje hinne. Zo maókte ’t de boeve wel heul makkelijk. We zen expres blijve zitte en hebbe op z’n fiets gepaast. Aanders kon ’t wel ies ’n duur ijsje worre.

Jan Sprangers