In de jaóre 70 en 80 waar ’t heul gewoon. Het adopteren van kiendjes uit het buitenlaand. De wet waar al in 1956 goedgekeurd maar dè waar veural gericht op kinderen die wiere afgestaón deur ongehuwde moeders in Nederlaand. Midden de 70èr jaóre kwaame d’r steeds meer kiendjes uit het buitenlaand. Ze kwamen overal vandaón. Eerst veul binnen Europa maar al rap kwame ze uit Zuid-Korea, Sri Lanka, Indonesië, India of Colombo.

Aaltij mee de beste bedoelinge veur de kiendjes zelf mar veural ook veur de ouders hier in Nederland mee ’n kinderwens. D’r ging nogal wè aón veuraf veurdè ge in aónmerking kwaamd. Strenge selecties om zeker te zen dè die kiendjes goed tereicht kwaame. En de ouders voldoende diepe zakke han, om de kosten te betaóle.

Gaóndeweg kwaam ‘r ook steeds meer kritiek omdè in veul laande de regels nie zo nauw gevolgd wiere. Geboorte gegevens klopte nie of de juiste ouders wieren nie bekend gemaókt. Daór zen veul kiendjes hier de dupe van geworre omdè nie te aachterhaóle ies wie hun echte ouders zen. Blijkbaór ies ‘r deur sommige louche organisaóties veul geld mee verdiend. En es ‘r wè te verdiene valt zen sommigte meense tot alles in staót.

Op de vraóg aón de minister om hier beter op toe te zien, heettie nou mee de botte bijl geregeerd. Hij besluit om per direct adoptie uit het buitenland nie meer toe te staón. Meense die al ’n aónvraóg hebben lope worre nog geholpe maar dè ies ’t dan. De deur gaót op slot. Ze kome d’r nie meer in.

Mar ’t kan ook aanders bleek lest. D’r zen ook jonge moeders gewiest die ongewenst zwanger wiere en ’t kiendje aamper konne opvoede. Gin raód wiese mee adoptie en uit paniek ’t kiendje hebben weggegeve of te vondeling gelegd. Hoe kom ik hier nou op? Dè zal ik uitlegge. Ik haj lest ’n probleem aón m’n dak en heb daór ’n bedrijf vur laóte kome. Ze sture n’n monteur en die kwaam verleje week veur rije. Op z’n buus ston gedrukt: ’Hedde panne aón oew panne. Wij lossen ’t op zodra we kanne. P.M.A. Half.’ Ik kijk dieje monteur aón. ”Hoezo ’Half’? Gè levert toch gin half werk hoop ik.” Dieje monteur zeej: ”Nee, ik hiet Half. Dè ies munnen aachternaóm En van veure hiet ik Aander. Officieel hiet ik Plus Minus Aander Half.” Ik zeg: ”Wè nun vremde naóm. Witte gij ók hoe gè daór aón gekome zijt?” De monteur zee: ”Ja, dè weet ik precies. Kek, ik heb m’n echte moeder nooit gekend. Mar naór ’t schijnt mot ik ’n jaór of aanderhalf gewiest zen toen ze me mee kinderbed en al bij de nonne veur de deur gezet hee. Op n’n wijreme naacht in de zomer. Mee ’n kort briefke d’r bij: ’Hij ies ongeveer aanderhalf. Zurgt ‘r mar goed veur want ik kan ’t nie.’ Wè moesse die nonne mee n’n strontbroek van aanderhalf. Ze hebbe geprabeerd te aachterhaóle wie m’n moeder waar mar dè ies nooit gelukt. Toen hee moeder overste mar beslote om mijn te laote dope en nun naóm te geve. Omdè ze allinnig wies dè ik ongeveer aanderhalf waar wier ik officieel gedoopt es Plus Minus Aander Half. Roepnaóm Aander en aachternaóm Half.”

Jan Sprangers