Door Jan Sprangers

Afgelope zaóterdag liep ik mee munne vakaantie hond ’s middags nog ’n mooi rondje, vúr ie weer op huis aón ging. De vakaantie lupt vandaóg aaf. Ze mot weer op huis aón. ’n Mooi rondje via de afgraóving en de Baórdwijkse Overlaót. ’t Viel op dè ge wir fatsoenlijk bove kont blijve. De bovelaóg waar al wir aórdig opgedreugd. Ik heurde in de verte wè lawaai mar sloeg ‘r op dè moment nog nie op aón.

Naórmaóte we deur de Overlaót steeds dichter bij ’t kanaól kwaame zwelde die herrie alsmaar meer aón. En de westenwind joeg dè lawaai oonze kaant op, dus we han ‘r mee volop plezier van. Nou ja plezier. Ik weet nie wè ze aón ’t doen ware mar d’r kwaam nun hoop takke herrie uit de richting van ’t Lido veld.

Toen we eenmaól op d’n dijk liepe en langs ’t stiltegebied van de Baardwijkse Overlaat hai ik meelij mee al ’t wild dè daór zit. ’t Ies tenslotte ’n stiltegebied waór gin man maag kome. De reeën en knijn worre daór mee rust gelaóte, mar van die rust waar nou gin spraóke. D’r kwaam me ’n knijn tegemoet dè, net es n’n kangoeroe op ze aachterpote huppelde. Z’n veurpote hattie in z’n ore gestopt om zich te bescherme tegen die herrie.

Efkes laóter nun langoor. Dè moes nun tamme zen want langore lijve nie in ’t wild. Die liep gewoon op 4 pote maar hij hai z’n ore dichtgestrikt onder z’n kien. Hij keek me bang aón en schrok nie eens van m’n heundje. Ik hai ‘r meelije mee. Hier ’n stiltegebied en 100 m verderop ’n partij takke herrie waór gè spontaón ’n hartverzakking van zot krijge.

Ik denk, ik wil wel ies weten wetter te doen ies. En liep veur aón de brug richting Wollik. Bij de ponyclub waar ók wè te doen. Zal wel dressuur of springe zen docht ik nog, tot ik de veearts tegen kwaam die druk in de weer waar. Ies ‘r wè gaónde zeg ik. Ja, zee, d’n veearts. D’r ies hier ’n toernooi gaónde en daór liep nun drachtige merrie bij. Mar die hee net spontaón ’n mieskraóm gehad. Komt dè deur die takke herrie van hiernaóst, vraóg ik nog uit interesse. Wie zal ’t zegge, zee de veearts. Mar ik verdenk ze d’r wel van. Ik goi ies kijke wetter op haande ies zeg ik, terwijl ik rijgt op de herrie af ging. D’r hing ’n groot spandoek. Ik bukte en liep ‘r onderdeur. Recht op ’t podium aaf.

D’r stond n'n hoop publiek veur ’t podium mar die han gelukkig geen oog of oor vur men. Ik zaag nun gitarist doende die persoonlijk verantwoordelijk was vur de miste takke herrie van al wè ik heurde. Ik zaag dè ik aón de zijkaant ’t podium op kon en liep veur de band langs op ‘m aaf en tikte ‘m op z’n schouders. Ies ie kapot riep ik hard, terwijl ik naór z’n gietaór wees. Wablief, zee de gitarist. Of ie kapot ies. Oew gitaór bedoel ik. Es gij kont heure wè vur 'n takke herrie d’r uit dè ding komt, dè hee niks mee muziek te maóke. Of gè mot nog ’n paór jaór oefene, dè zou ók kenne kunne. Gè zit hier tegen ’n stiltegebied en alle knijn slaón op de vlucht. De reeën steken durre kop in ’t zaand en d’r legt vurlopig gineen kiep meer ’n aai. Hierneffe bij de ponyclub hee net nun merrie spontaón ’n mieskraóm gehad. Dè wilde toch nie op oew gewete hebbe.