Toen ik ’n pòr weeke geleeje bij meen klèèndòchter waar, zaate de tweej aachterklèèndòchters meej d’r leptòpke te speule. Die vergimmese kwòjong hebbe bekaanst vìèrkaante oôge van die ròttige apperaote, want gewôn speule net es wè wij vroeger deeje, ies-t’r nie meêr bij.

Wè hebbe wij tòch ’ne gezellige jeugd gehad! Allemaol eeve èèm. Te vóét nòr school meej de grôttere meskes; oons aauwlui han wel wè aanders te dóén es oons weg te brenge. Ze han toen nao d’n oorlòg aamper ’n fiets – lòt staon ’nen autoow! Alleên d’n dòkter en de nottaoris han zo’n ding.

Mer ik wil ies efkes truugkoome op dè bèùtespeule. Wij han bevurbild kòtseballe-tèèd. Ge steeg meej stip es ge dan meej drie balle teege de muur kont balle. (“Karel eên brak z’n beên, Karel tweê sprong over zeê”, enzovoort.) En dan was ’t ballen ineêns afgeloôpe. Hoe dè kwaam, weet ik nie, mer dan was ’t ineêns springtouwe. Allemaol in ’ne slìèrt aachter mekaore. (“In, spin, de bocht gaat in; uit, spuit, de bocht gaat uit.”) Es ge op ’t touw trapte, moeste gij draaie! Dan kwaame de knikkers tevurschèèn. Wè konne wij tòch gelukkig zèèn meej zo’ne moôie glaoze knikker meej zo’n moôi petrôntje d’r in. Mistal han we van die klaaikneuters, en de jonges han nog wel ies ’ne loons; die was echt groôt. Wij knikkerde in ’n kùltje in ’t zaand. Nou ies alles beton!

En wè denkte gullie van de tòltèèd? De jonges meej haktòlle meej ’ne peezerik en de mèskes meej ’n tòlleke dè net ’n paddestoeltje was. Dè konde zo moôi versiere meej ’ne punèèsie of ’n moôi zilverpepìèrke d’r op! Wij han ’n zwipke en konne dè tòlleke dan ’n èènd wegslaon.

De meskes deejen ok nog haover bekleeje: moôi zilverpepìèrkes om die bòllekes dóén; dan wieren dè echt moôi boskes bloeme, za’k mer zegge. En de jonges deeje nog meej ’n mes laandje veroovere. Ok bokspringe, buuterke (verstoppertje) en sloôikespringe wier veul gedaon. En we mochte toen nog brèème plukke en in de haai kroote gòn raope. Dè moes dan ùt school.

Òch, wè waare we tòch gelukkig in dieje tèèd! Ik heb ’r de moôiste herinneringe aon, mer dieje tèèd zal wel nooit mir truugkoome.

Henny Rijkers (Sprangs)