Wij hebben aaltij vogeltjes in de tuin. ’t Hele jaór deur. Dè komt omdè oons vrouw ze heul goed bij voejert. D’r hange 2 voejer huisjes in oonze tuin en ’n paór hangers die ze vult mee pinda’s. En 1 huisje mee n’n pot pindakaas. Speciaóle pindakaas veur vogeltjes. D’r zit wel ’n traóliehek veur zodè de kraaie en eksters d’r nie aón kenne kunne. Oons vrouw ies meer van de klein vogeltjes.

Veul huismusse, groenlinge, koolmeesjes en vinkskes zitten ‘r in onze tuin. En ze zitten mee z’n alle op de schutting of op de schuur van de aachterburen te wochte op d’r beurt om te kome ete. Sommigte veichte mekaór ’t voejerhuisje uit omdè ze gin geduld hebbe. ’t Ies aaltij ’n aórdigheid om te zien hoe druk ze in de weer zen. Zeker nou ‘r ook veul d’r jong mee brenge die ook moete lere hoe ze bij oons aón de kost kenne kunne kome.

D’r ies wel wè discussie over dè bijvoejere. Sommigte mijne dè ge dè allinnig mar in de weinter moet doen omdè ‘r nou genoeg voejer te krijge ies. Maar aander zegge wir dè ge ’t heule jaór deur mot voejere. Zeker nou ze net ammel jong hebbe die ze moete onderhauwe. Dè kost veul extra energie. Bij oons ies ’t aaltij feest. Wij hebbe aaltij wel wè lekkers in huis.

’t Ies dan ook aaltij verrekkes druk bij oons in de tuin. Die klein vogeltjes morse wel veul zaód. Dè valt dan op de grond tuusse de plaante, mar ók dè wor netjes opgeruimd. D’r zitte alle daóg wel ’n paór duive die nie in die voejerhokskes kenne kanne. Die scharrele dan deur de tuin en eten van de grond. Groot en klein valt mekaór nie laastig, dus alleman tevreje. Althans, zo leek ‘t.

Tot ik vandeweek ’n musje zielig op de vensterbaank zqaag zitte. Aónvankelijk zaat ’t hummel alleen en staórde wè veur zich uit. Tot er ’n aander musje tegenover kwaam zitte. Oons vrouw riep mijn ‘r bij om te kome kijke wè daór gaónde was. ’t Leek of dè twidde musje tegen dè zielig ding aón ’t praóte was. Waór zon ze ’t over hebbe, docht ik terwijl ik aandachtig naór ze keek. ’t Urste musje leek ziekelijk en ongelukkig mar ’t twidde praóte daór op in en saóme stapte ze wè heen en weer.

’t Hatter alle schijn van dè ’t twidde musje vat op dè aander kreeg en ‘m wè opbeurde. Aón z’n beweginge te zien leek ’t net of dè urste musje koppijn haj en veul laast van oorsuize. Mar gelukkig haj z’n vriendje goed op ‘m ingepraót. Wittegij hoe ik van die koppijn en oorsuize af kan kome, vroeg ’t urste musje áon zunne maót. Wè denkte dettie es antwoord kreeg? Dan motte vrijgezel blijven. Dan maókte de minste kaans op koppijn een oorsuize.

Jan Sprangers