Vandeweek stuurde oons vrouw mijn wir op pad vur ’n botschap. "Gaódegij efkes naór de slager. Vlees haóle vur bij ’t weirrum ete. Kekt mar wè ge gijre luust. We ete breekbontjes mee aardappeltjes uit d’n ove." Ik viet m’n fiets en ree ’t dúrp in. ’t Waar verrekkes druk bij de slager. Ze hinge mee de been buite. Net es de vèrrekes die ze vrúger op de leer bonde. Om te versterve, zodè ’t vlees beter van smaók wier.

Veur men stond nun ouwere meneer mee n’n wandelstok en ’n hoedje op. ’t Viel me op dè alle klaante die naó ons binne kwaame veul vlotter aón de burt ware. Ik heurde ze aachter de balie wel steeds roepe mar ook ik haj ‘r nog gin erg in dè ge hier ’n nummerke moest trekke, veur aón de deur. Ik truug en hengst efkes op ’t scherm, tot ‘r ’n bonneke mee nummer 58 tevurschijn kwaam. Dè gaaf ik aón dieje meneer vur mijn en trok ‘r nog een vur mun eiges.

D’r waar zoveul personeel in de winkel waórdeur we nie lang hoefde te waachte. Ik heurde dè de meneer vur men 2 gehaktballe bestelde mee saus. De dame aachter d’n toog keek ‘m aón. "Saus? Jus, bedoelt u zeker." Gè maag ’t noeme zogge wilt, zee meneer, es ik mar saus bij m’n gehaktballe krijg. Ik haj meelije mee ‘m en vroeg of ie nog meer botschappe haj. Hier nie, zeettie, maar ik heb nog een lijstje vur bij d’n gruunteboer. Hij stopte ’t lijstje in m’n haand en terwijl ik m’n vlees afrekende laas ik mee ’n half oog wetter op z’n lijstje stond. Dè komt nie goed meneer, zee ik. Ik loop wel efkes mee naór d’n gruunteboer, want daór verstaón ze nie half wè gij noddig het.

We wandelde op ’t gemak naór d’n gruunteboer en hier kenne ze men es durren broekzak. Hee Jan, goedemorgen. Kom binnen. Gelukkig hoefde hier gin nummerke te trekke. Alleman wor mee geholpe. Ja, zeg ik. Ik kom vur deze meneer. Die hee nun heule lijst botschappe mar es die ’n jonge verkoopster treft dan komt dè nie goed. De gruunteboer keek me aón of ie nun lijvende herring heul haj deurgeslikt. En nog wel zonder juin. Ik waóg ’t te prabere, zee de gruunteboer en hij stuurde oons op ’n jong verkoopsterke aaf. Ik viet ’t lijstje van meneer en begon ‘r aón. ’n half pond schelerwte, stond bovenaón z’n lijstje. Wat bedoelt u meneer, zee ’t grietje, wat zijn schelerwte. Ziede nou wel, zeg ik. Daór begint ’t gedonder al. De moderne jeugd noemt dè peultjes. Ze knikte bevestigend en liep naór ’n kiesje waór inderdaód verse schelerwte in lage. Hoeveel meneer, zee ze terwijl ze d’r ’n haandje vol in ’n zakske schoof. ’n Half pond toch, riep ik terwijl ik nog efkes op ’t lijstje keek.

Wetter toen gebeurde laót zich raóje. Ik weet niet hoeveel ’n half pond is, zee ze terwijl ze d’r schouwers op haólde. D’r gaón 2 pond in nun kilo, zeg ik. En nun kilo is 1000 gram. Hoeveul gram ies dan ’n half pond. Ik zou ’t niet weten, zee ’t grietje, bij ons is alles geprijsd per 100 gram. Dus ik weeg de gewenste hoeveelheid af, druk op de weegschaal op het product en dan komt er automatisch een bonnetje uit met wat het kost. Dus hoeveel gram peultjes wenst meneer?

Ik heb me mar nie kwaót gemokt want dè hee gin enkele zin. Dan staó ik hier meirrige nog. Ik heb me verder beperkt tot ’t vertaóle van z’n botschappe lijstje. ’n Doos erbezies. Dat zijn aardbeien juffrouw. Twee kilo moffelbonne. Dat is 2000 gram tuinbonen schat. ’n Pond breekbontjes. Doe maar 500 gram sperziebonen mevrouw. Nun kilo juin. In Holland noemen ze dat uien, mar die luus ik nie. Juin moet ik hebbe. En nun kilo, de’s 1000 gram, witte nog?

Afijn, we werkte saóme ’t lijstje aaf en liepe naór de kassa. En, zee d’n gruunteboer. Ies ’t gelukt. Ja, zeg ik, mee men es vertaól computer van Brabants naór Nederlands wel. En ’n gewichtig lesje over ponden en kilo’s. Bij jou in de winkel weegt alles volgens heur mar 100 gram, mar daór kan ’n gezin nie van ete.

Jan Sprangers