Dees week waar oons vrouw ’n paór daóg buiten de deur. Dus moes ik vur munnen eigenste kost zurrige. Durgaóns ies dè gin probleem tot ik ‘s avonds in de vriezer keek. Oons vrouw maókt aaltij pakskes brood mee 4 botterhamme per pakske. En soms nun extra korst ‘r bij. Daór heb ik zat aón per dag. Maar in de laój laag nor mar 1 pakske. Vurdomme, docht ik, dan mot ik meirrige wel naór d’n bakker om ’n brood. Aanders kom ik de week nie deur. Nou kom ik zelf zelden bij d’n bakker want dè doei oons vrouw aaltij. Dus ik weet aamper wè vur soort brood ik eet.

Ik weet wel dè vrúger ’t brood ‘r heul aanders uit zaag. Bij oons thuis han we aaltij van die ronde heel brooj. Vloerbrood noemde oons moeder dè. Vur ze zo’n brood aónsnee maókte ze mee ’t broodmes aaltij ’n krúske op d’n aachterkaant van ’t brood. De’s vader, zoon, heilige geest, amen. Dan draaide ze ’t brood om. Hield ’t tegen d’r linker tiet en snee ‘r mooi botterhamme van. Van klein naór groot en op ’t eind wir klein botterhammekes.

Ik snap nog nie dè ze d’r nooit ingesneje hee. In d’r linker tiet bedoel ik. Vrúger zinne ze, van korstjes kreide grote borstjes. Dan haj oons moeder veul korstjes gegete denk.

Mar goed. Ik naór d’n bakker. Ik mende dè ik daór niemand kende mar haj al rap aónspraók. Dag meneer, kan ik u helpen. Ik keek over munne schouwer omdè ik docht detter iemand aachter me stond, waór ze meneer tegen spulde. Maar ze bedoelde men dus. Sorry, zeg ik, maar meneer, dè ies mijn vaóder. En die ies al lang geleje overleje. Dè ies jammer zee de mevrouw van de winkel want mijnne man zit in dieje handel. Van overlede meense bedoel ik. Hij higget stervens druk. Nou, zeg ik. Daór wou ik toch nog efkes mee waachte. Doe mijn maar ’n gesneje brood. Wè vur brood, waar meteen de volgende vraóg. Wilde witbrood, bruin brood, volkore brood? Wilde spelt of desem, tarwe of rogge? En dan bus of knip.

M’n orre tuterde d’r van. Gelukkig waar ik zo slim gewiest dè ik ’n korstje mee haj genome van ’t leste pakske brood dè ik nog haj. Dees brood eet ik aaltij, zee ik tegen de mevrouw aachter d’n toog, terwijl ik haar ’t korstje aón rijkte. Ze vuilde d’r aón, kneep ‘r in, rook ‘r aón en liet ’t aón d’n bakker zien die net de winkel binnen kwaam. Dè ies gin volkoren maar voller koren, zee d’n bakker. '’t Kan mij nie vol genoeg zen, zeg ik. Doet ‘r mar meteen twee. Mar wel gesneje war, want aanders worre ’t heul dikke botterhamme ben ik bang. En doeter ók mar nun krentemik bij. Zitten daór krente in of rozijne? Wè gij wilt, zee de verkoopster. We hebben ’t allebei. Doe mar krente, zeg ik. En nun peperkoek. Bedoelt u ontbijtkoek was haar vraag. Nee, zeg ik, die mot ik nie. Vur m’n ontbijt eet ik aaltij beschuite en peperkoek vat ik pas rond 10.00 uur. Mee goei botter, want margarine of halvarine luus ik nie. En ’n goei tas koffie. Zo kom ik d’n ochtend wel deur.

Jan Sprangers