Op de eerste dag van mijn vakantie maakte ik bij zonsopgang een strandwandeling. Ik zag een man aangespoelde zeesterren oppakken en deze weer in zee werpen. Ik liep naar hem toe en vroeg waarom hij dat deed. "Nou meneer", zei de man. "De zeesterren zouden sterven als ze in de ochtendzon blijven liggen."

"Maar het strand is kilometers lang en er zijn miljoenen zeesterren", antwoordde ik. "Wat voor verschil maakt het, als u al die moeite doet en ingrijpt in het natuurlijk verloop?" De oudere man keek naar de zeester in zijn hand en gooide deze in de veilige golven. "Voor deze maakt het wel degelijk verschil", zei hij met een serieuze blik in zijn ogen. "Sorry meneer, de zon klimt al omhoog ik moet op gaan schieten." En snel liep hij verder.

De zon verspreide inmiddels haar warmte en de zee bruiste heerlijk. De eerste zonaanbidders lagen al op het strand.

Het hele jaar zie je ingepakte mensen en dan is ineens iedereen uitgepakt. Ik loop langs een man die op zijn strandbed ligt te slapen met een open boek over zijn hoofd. Oei, is het al zo laat? Ik moet opschieten, ik heb mijn vrouw belooft om mee naar de markt te gaan. Je kent ze vast wel die Franse lokale markten, waar altijd wat te zien en te beleven is en je nog kunt onderhandelen over de gevraagde prijs. Dat gebeurde ook deze keer toen mijn vrouw een paar mooie zomerschoenen zag. "Hoeveel kosten die zomerschoenen", vroeg ze aan de verkoper. "Die zijn 40 euro." Mijn vrouw vond dat teveel en vroeg of ze de zomerschoenen voor 20 euro kon krijgen. "Natuurlijk", zei de verkoper. "Maar dan moet u wel kiezen tussen de linker of de rechterschoen."

Mijn vrouw haalde snel 40 euro uit haar portemonnee, gaf die aan de verkoper en zonder iets te zeggen liep ze weg.

Het was inmiddels lunchtijd en we wilde ergens wat gaan lunchen. Bij binnenkomst in het restaurant zaten er al behoorlijk wat Fransen te lunchen.

Achteraan in het hoekje was er nog een tafeltje vrij. De Fransen nemen uitgebreid de tijd om te lunchen en dat geldt ook voor de bediening.

Het duurde dan ook lang voordat we onze lunch voorgeschoteld kregen. Toen we het restaurant weer verlieten waren we 1.5 uur verder en dat voor een kleine lunch. Maar, ik weet nu wel waarom de Franse dol zijn op slakken. Ze houden niet van een snelle hap.

Fijne vakantie,

Jules Faber