We zitten d’r midden in. De groote vakaantie bedoel ik. Veul meense hebben ‘r lang naór uit gekeke en op ’t lest nog gauw ’n vakaantie geboekt naór ’n weirrum laand. Omdè ’t hier als maar bleef rijgene. Nou, dè valt de leste weke best mee. Afgelope week han we ók hier zelfs ’n paór hete daóge. Ja, d’r valt nu en dan nog wel een stevige bui, mar daór worde nie slechter van.

Vur men ies ’t niks speciaóls, de grote vakaantie. Ik heb heul ’t jaór vort vakaantie en kijk ’t op ’t gemak aaf. Es ze mooi weer veurspelle dan zen we rap ’n paór daóg weg. En wijt gaón we nie mir. En zeker nie mee de vlieger, want dè gift me toch ’n hoop gedoe. Ge mot al 3 uur veuraf op ’t vliegveld zen. En dan zedde nog nie vertrokke. Witte gullie hoe wijt ik al kan rije mee d’n auto in 3 uur tijd. Verleje week zen we ók nog nun dag of 5 weg gewiest en dè waar aamper 1,5 uur rije van huis.

Vrouwe bloot, handel dood, zee oons vaóder vrúger. Zo gauw es ’t boven de 25 graóde komt dan gaón de dames gin botschappe mir doen bij de gruunteboer. Dan ligge ze in of aón ’t waóter. Wij zate mee de gruunte kwekerij tuusse 3 campings in. En daór zaat half Rotterdam. Die kwaame host alle daóg bij oons om verse gruunte. Ja, es ’t onder de 25 graóde waar. Daór bove dan viel hun d’n handel stil.

En wè denkte van de huisdiere. Naó de corona wou alleman nun hond of kat es huisdier. De fokkers fokten ‘r mar op los. Vraóg en aanbod. Daór speulde ze mooi op in. Mar nou ’t vakaantie ies weten ze d’r ginne raód mee. De kennels zitten overvol. De knijn worre over ’t hek gezet in de dierenparkskes. Sommigte meense bijne d’n hond aón nun boom. Es ze d’r mar vanaf zen. Ze moesse die meense zelf aón nun boom bijne. Wen pipo’s zen dè.

Oonze vakaantie hond ies ‘r ók wir. Die hee me toch ’n goei lijve. Alle daóg ’n paór uur mee naór ’t bos en op tijd eten en drinke. ’s Avonds op ’n dekentje op de baank en mee oons tilleviesie kijke. Hoe druk kendet hebbe. Vandeweek waar ik op pad mee d’r en ging op ’n terras wè drinke. Zit ‘r nun man mee ook nun prachtige’n hond. Ge het nun mooie hond, zeg ik. Jaó jaó, jaó, zee de man stotterend. ’t Ies nun lu, lu, lu, lieve’n hond. Bettie es ik ‘m aai, vraóg ik aón dieje meneer. Né, né, né zee hij. Dus ik docht dettie nie bet es ik ‘m aai. Ik wil ‘m aónhaóle en toen beet dieje’n hond me toch in m’n fikke. Ik docht dettie nie bet, zeg ik nogal geschrokke. Né, né, né, nége van de tien keer wel, kreeg ik als antwoord.

Jan Sprangers