Hoe gaaf is het, als je bij jouw laatste oefening van de brandweerpost Drunen de bevelvoering overgedragen krijgt van je dochter en vervolgens de rest van je gezin uit een brandende paardenschuur mag redden!? Het overkwam Frank de Hart (56) op maandagavond 1 juli. Hij werd verrast, doordat dit alles in scene was gezet en bekokstoofd met zijn gezinsleden.

Door Irma van Veldhoven-Brok

Besluit om te stoppen

Het hing al een tijdje in de lucht. Vanwege gezondheidsredenen werd Frank vorig jaar oefencoördinator bij de brandweerpost Drunen. De post die in deze regio gespecialiseerd is in bestrijding van bosbranden. Actief zelf deelnemen aan uitrukken en oefeningen lukte niet meer en de gezondheidskeuring werd een probleem. Het viel hem zwaar om een stapje terug te moeten doen en uiteindelijk besloot hij dit jaar dat het wel mooi geweest was na bijna 33 jaar.

Je rolt erin

Toen Frank in 1990 bij de scheepswerf van Verolme in Heusden werkte, was hij al snel ook bedrijfshulpverlener (BHV) en sloot zich aan bij de bedrijfsbrandweer. Woonachtig in Waalwijk in ‘94/’95, ging hij daar bij de vrijwillige brandweer. Na de eeuwwisseling verhuisde hij naar Drunen. Toen was het voor hem volkomen logisch om daar bij de brandweer te solliciteren. “In principe sluit je je aan in je woonplaats om snel oproepbaar te zijn”, legt hij uit tijdens het gesprek, samen met zijn vrouw Sasja, thuis, in Drunen.

Carrière

Van hoofdbrandwacht schopt hij het, met onder andere de diploma’s tot brandweerchauffeur (speciale rijopleiding), verkenner gevaarlijke stoffen en bevelvoerder, in 2015 tot BV (bevelvoerder) van de post Drunen. Wat hem altijd ontzettend aantrok was het helpen van mensen en de waardering die je daarvoor krijgt. Maar bovendien het gebroederlijke met het hele team, tijdens uitrukken maar zeker ook daarna, het samen afronden als ’de klus weer geklaard was’.

Die keer dat ze op eerste kerstdag, jaren geleden, van ’s ochtends 7.00 uur tot ’s avonds 19.00 uur bezig waren geweest een bedrijfsbrand te bestrijden. Iedereen bleef ter plaatse, ondanks ’de hoge dag’ en dat verbindt. “Een ontzettend sterk gevoel van saamhorigheid blijft je dan bij”. De grote inzetten waren het mooist, als er tenminste geen slachtoffers vielen. Als onder andere chauffeur bij de jeugdbrandweer en leerwerkplekbegeleider heeft Frank zich op vele manieren ingezet. In 2019 ontving hij een Koninklijke Onderscheiding: Lid in de Orde van Oranje Nassau. Dat was een mooi moment, samen met overige vrijwilligers in het korps.

Vrijwillig is niet vrijblijvend, weten ze beiden. Sasja heeft altijd achter Frank gestaan in zijn werk voor de brandweer. “Tja, het is natuurlijk niet zo leuk als je op eerste kerstdag met je schoonfamilie uit eten gaat zonder Frank, maar dat was nou eenmaal zo.” Ze is nooit bang geweest dat hem iets zou overkomen en dat is gelukkig ook nooit gebeurd. Hij is zelf nooit echt in gevaar gekomen.

Moeilijke momenten

Want uiteraard is het niet alleen maar leuk. Het moment dat, nu alweer 30 jaar geleden, bij Verolme een collega overleed bij een bedrijfsongeval, is hem altijd bijgebleven. Ook de incidenten met kinderen hebben indruk gemaakt. Die keer dat er hulp verleend moest worden na een verkeersongeval op de A59. Ondanks de inspanningen en reanimatie, overleed een kind van 8 jaar. Dat hakte er in bij Frank (zijn zoon was toen ook 8). Sasja heeft toen even gedacht dat hij ermee zou stoppen. “Maar”, vervolgt hij “je gaat toch door, uiteindelijk besluit je: Dat het niet lukte hem te redden, ligt niet aan jou!”. Ook weet hij hoe het is om reanimaties te doen bij slachtoffers, waarbij de partner of gezinsleden aanwezig zijn. Dat is een onbeschrijflijk gespannen gebeuren.

Steun

Gelukkig heeft hij altijd veel steun in het korps ervaren. Waar het 30 jaar geleden nog niet zo voor de hand lag om je emoties te uiten, is er inmiddels veel veranderd. “We kunnen altijd bij elkaar terecht als we het moeilijk hebben. Tranen van onmacht of verdriet mogen er zijn. Op de oefenavonden wordt er vaak nagepraat over de laatste ervaringen”. Maar ook kan men terecht bij een speciaal team en bij Slachtofferhulp. Van zijn werkgever, BekkerLaGram in Waalwijk, waar hij werkt als elektricien, heeft hij ook altijd steun ervaren. Natuurlijk moest hij nog al eens meteen vertrekken als zijn pieper afging, dat hoort erbij. Maar uiteraard is het voor de werkgever ook fijn een goede BHV-er in huis te hebben.

De volgende generatie

Hoewel het Frank pijn doet zelf afscheid te moeten nemen, min of meer gedwongen om gezondheidsredenen, geeft hij het brandweerstokje trots door aan zijn dochter Monika (24). Zij is bij de oprichting van de jeugdbrandweer gestart, nu zo’n 10 jaar geleden en is door het brandweervirus aangestoken. Later is ze aangenomen bij de ’manschappen’ van de brandweerpost in Drunen. Samen hebben ze een aantal jaren heel wat branden bestreden en oefenavonden beleefd.

En nu?

Frank blijft lid van de personeelsvereniging en blijft uiteraard alles van de brandweerpost volgen. Gepassioneerd vervolgt hij: “Het is belangrijk voor het korps om geoefend te blijven, bijvoorbeeld voor de dreiging van bosbranden. Maar ook om het gebied van de Loonse en Drunense Duinen goed te kennen. Zo worden er regelmatig slachtoffers met de terreinauto gered. Bijvoorbeeld ruiters en mountainbikers, omdat hulpverleners van de brandweerpost Drunen het gebied op hun duimpje kennen. Dat is van grote waarde voor de mensen in de omgeving”. Op de vraag of het vroeger zijn jongensdroom was om bij de brandweer te gaan, antwoordt Frank dat dat niet per se het geval was, maar dat hij er gewoon ingerold is. “En achteraf besef je dat het echt wel je ding was! Als ik niet moest stoppen vanwege de slechte knie, was ik het gewoon blijven doen. Ik blijf altijd hulpverlener, dat zit in je!” Frank benadrukt hoe belangrijk het is dat de brandweer nieuwe, jonge aanwas krijgt. Iedereen is welkom om te komen kijken en natuurlijk ook om te solliciteren. De posten Vlijmen, Heusden en Drunen werken samen in de gemeente Heusden en hebben ieder hun specialisme. Ook wordt geoefend met de post Waalwijk. Kijk voor meer informatie op www.brandweer.nl/brabant-noord/. “Want het is een prachtige, betekenisvolle en dankbare taak!”.

Voor Frank volgt er nog een officieel afscheid in het najaar, tezamen met het vieren van de jubilea bij de Brandweerpost Drunen.