Bij oons hing òn de muur ’ne spreuk: ‘Arbeid adelt’. Es dè zo kloppe, dan waar zeeker mèèn móéder van kooninklijken bloede. Wè heej dè meenske gesjouwd! Waase, strèèke, vur ’t eete zùrge, de kender groôtbrenge, en ok nog zùrge dè manlief òn z’n geríéf kwaam. D’re trôst vond ze bij Maria, die nòst Girrardus ùt ’t vóétegetrap op de kaast ston. Dè was ’n gek paor, mer d’r waar niemand die daor z’n èège òn stoorde. Ok d’n hèèlige Joozef nie.

Zodoende wiere we roôms opgevoed, al was de melk wel òn d’n dunne kaant. M’n bruur waar miesdienaor en mèèn won ze nòr ’t simmenaorie stuure, mer toen ik ’n pòr keêre víéze dinger hai gedaon, hebbe ze daor mer van afgezíén.

Oons vaoder waar collectaant en hengelde meej z’n zwart zakske sondags ’t geld binne. Ok paachtte we ’n baank bij de krèùswegstaosie ‘Jezus valt voor de derde keer.’ “Vallend staosiegeld,” zeej m’n bruur altij vur de grap. Es ge din paachte, mochte ok iemand van oew baank af jaoge die stiekem op jouw plek zaat te bidde. De vèùle gup!

Omdè hij mèèn nog steeds zaag es z’ne verloore zeun en ok wo weete of móéders nog planne hai vur katthelieke aonwas, kwaam de pestoôr reegelmaotig bij oons oover de vloer – ik mot èègelijk zegge: oover de kookosmatte. ’t Gesprek begon mistal oover de pirriodieke onthouding, en ik weet nou ok waorom dè in de cattegorie roôi ôrkes thèùsheurt. Toen ik ’r kwaansèùs ies nòr informeerde bij oonze paa, kreeg ik ’ne flinken draai om m’n oôre.

Eêne keêr bleef de pestoôr bij oons meejeete. De groôte pan meej zùùrkôl en spek op de tòffel en allemaol ’n vùrkske meejprikke, zon ze nou zegge. Op ’n gegeeve mement zaag ik hum nogal lang op ’n zwòèrdje knaauwe, duus ik zeg netjes: “Meneêr pestoôr, dè maade gruust wir truuglegge want ik kos ’t ok nie weg krèège.” Sindsdien hi-tie nie mir nòr mèèn roeping geïnformeerd. Wè ’n zwòèrdje nie al kan dóén. Bedaankt, hèèlige Girrardus!

Tekst: Frans Oosterwaal (Kaatsheuvels)