Vandeweek han we nog nun dag vrij gepland om lekker te gaón fietse. Nie vanaf huis, want dè kande alle daóg. Nee, ik haj un mooi rondje opgetekend in de computer vanaf ’t Ginneke in Bredaó. ’t Ginneke ies allinnig al ’n bezoek weird mee z’n gezellige plein mee allerhaande kroegskes en terrasjes, maar dè waar nie ’t plan. We gaón fietse langs de Mark. ’t Ies eigenlijk een beek maar verder stroomafwaarts nun rivier. Dwars deur de provincies Antwerpen in Bels en Brabant bij oons tot aón de Singel in Bredaó.

Naó dè we d’n auto geparkeerd han en de fietse klaór ware veur de start zen we nog efkes over ’t plein deur ’t Ginneke gereje maar al vlot draaide we links ’t fietspad op langs ’t waóter. Steeds de Mark maar blijve volge die prachtig deur ’t landschap meandert. Tot we nie verder konne omdè d’r ’n bord stond dè ’t fietspad verderop afgeslote waar. Omdè we hier ók op ’n fietsknooppunt stonne, heb ik oons plan gauw aóngepast en ‘r ’n stuk knooppunten route aóngeknupt.

We pakte nog mooi ’n stuk van de Strijbeekse heide mee, vurdè we truug draaide naór Meersel-Dreef. Midden in Meersel-Dreef staót ’n klooster mee daórnaóst ’n lunchrestaurant de Zevenster. ’t Waar net rond 12.00 uur en dus tijd veur de lunch. Naódè we de fietse geparkeerd han viel ’t oons op detter nun stroom volk uit ’t park kwaam tegenover ’t klooster. Zotter wè te doen zen, vroeg ik oons vrouw terwijl ik in de ronte keek. Laót oons efkes dè park in lope, dan zien we wetter gaónde ies. Midden in ’t park ies ’n Maria grot en daór waar deze meirrige ’n open lucht mies opgedraóge aón paóter Pio. Awel, zee ‘r inne in plat Vlaams, ’t ies vandaóg paóter Pio dag. Uit allerlei hoeke van Vlaandere kome de meense vandaóg te bedevaórt naór Meersel-Dreef. Verderop in ’t park staót ’t beeld van paóter Pio. De bezoekers die juist de dienst hebben bij gewoond gaón daór ’n kaarske branden.

Naódè ook wij ’t beeld bezocht han en ook ’n kaarske gebrand wandelde we truug naór de Zevenster. Veur ’t klooster stonde wè kraómkès waór al dè volk hinne toog. Ze leverde ’n bonneke in en kregen allen ’n papieren tas mee ’n lunchpakket uitgereikt. Ik keen oons vrouw aón. Rap naór binnen en maóke dè we ’n zitplek hebben veur alleman binnen stroomt. Naódè ik aón d’n toog oonze lunch besteld haj ben ik snel bij oons vrouw gaón zitte mee m’n tas koffie en ’n glas waóter veur oons vrouw. Mee stroomde de bedevaórtgangers binnen en veur dè ik mee m’n oge kon knippere zaten we rondom in oud grijs dè nog harder tetterde dan ’n heul kiepenhok vol. De jongste bij oons aón taófel bleek meneer pastoor te zen. Hij was pastoor in Hoogstraóte, un dúrp verderop. Verder zaten we rondom in de dames variërend van zo’n 70 tot misschien wel 90 jaór. We konne er nie aón ontkome om in gesprek te raóke want alleman zaag wel dè wij mee van de jongste ware aón taófel. Terwijl ze volop zate te smikkele van d’r lunchpakket wier de koffie rond geschonke in n’n paóter Pio mok die ze allen gekrege han.

Ik hief mijn koffiekopke ók mar bij en dè wier netjes wir gevuld terwijl de mevrouw tegenover mij zaat te vertelle. "Wittegij hoe oud ik zij", vroeg ze mee trots. "Ik zij ‘r 86 en heb 13 keinder op de weireld gezet." Mijnheer pastoor keek haar aón en vroeg uit interesse: "Hoe komt u toch bij 13 keinder mevrouw?"

Haar reactie waar nog bijzonderder dan ik ooit haj kenne kunne denke. "Maar meneer pastoor toch. Ik moet U toch nie uit gaón legge hoe gè keinder op de weireld zet. Ik zeg u, mijne man zaliger waar z’n heule lijve bij de schuts. En hij trainde nie alleen op de schietbaón, maar gebruikte men als schiettent thuis. Elk schot in de roos waar meteen raók, 13 jaór aachtereen." Meneer pastoor schudde zijn hoofd afkeurend en boog zijn grijze hoofd, terwijl hij ’n gebed prevelde. O’ Padrè Pio. Mia culpa. Mia culpa. Mia Maxima culpa.

Jan Sprangers