Lang geleden waren er drie fantastische conferenciers in ons land. Toon Hermans, Wim Kan en Wim Sonneld. Van de laatste herinner ik me twee liedjes: 'Langs het tuinpad van mijn vader' plus 'In een rijtuigie' uit de serie 'Ja Zuster, Nee Zuster'. Wim Kan was vooral een politieke grappenmaker en Toon Hermans groeide na de dood van de andere twee uit tot een fenomeen. Eén van zijn conferences gaat over een goochelaar die auditie doet maar bij wie iedere truc fout gaat. Het geheel eindigt met een dode duif. Toon wil uit zijn hoed een duif laten vliegen maar moet als toppunt van pech constateren dat de duif inmiddels overleden is. Hij gebruikt in die conference een Duits accent en met een ontzettend sip gezicht zegt hij zoiets als: "Jammer meneer, maar de toif ist toot…"

Ook ik maakte als jochie mee dat een van mijn duiven dood ging. Ik was een jaar of tien, het is dan 1963, en ik heb een hokje met een paar postduiven. Geobsedeerd ben ik van die beestjes en de paniek slaat toe als een de duiven ziek is. Wat te doen? Zou ik met mijn zieke duif naar de dierenarts durven gaan? Ja. Ik ga naar de jonge dokter die er ook voor kleine huisdieren is. “Hee, een duivenmelkertje. Heb je allang duiven? Wat vind je er zo leuk aan? Hoeveel heb je er? Doe je ook mee aan wedstrijden? Laat me je zieke duif eens zien. Tja jongen, je duif is erg ziek. Ik geef je een paar pilletjes mee en een flesje met druppeltjes die je in zijn keel moet zien te krijgen.” Ik had geld meegekregen van mijn moeder maar de dokter zei: “Dat betalen kan altijd nog, laten we eerst maar eens zien hoe het met je duif afloopt.” De duif ging weer in het doosje en ik naar huis. Samen met mijn moeder friemelde ik het tabletje in de geopende keel inclusief een paar druppels. “Je zult zien dat het duifje morgen een stuk beter is”, hoor ik mijn moeder nog zeggen.

De volgende ochtend herhaalden we het pilletje en de druppels maar toen ik even na half vier thuis kwam, lag de duif dood in het hok. Teleurstelling en traantjes. Hoe kon dit nou gebeuren? De duif zou toch beter worden? Moeder had een goed idee: “Neem de duif mee naar de dierenarts en vraag hem wat er gebeurd kan zijn.” En zo ging ik andermaal naar de dokter. Gelukkig was hij thuis. “Vind je het goed dat we je duif opensnijden? Dan zien we misschien wat meer.” Ik knikte en mocht bij deze autopsie blijven kijken. De dokter wees aan wat er zoal in die duivenbuik te zien was. “Ach, kijkt nou, in de eileider is een ei stuk gegaan. Zie je dat? Jouw duif kon daardoor ook niet meer poepen en in zijn buik is door die verstopping een ontsteking ontstaan. Pech Henkie.”

Ik had opeens vrede met de dood van de duif omdat ik nu wist hoe het was gekomen. “Dokter, ik moet van mijn moeder vragen wat de kosten zijn.” Tot mijn verbazing zei deze lieve man: “Ga maar lekker naar huis. Je hoeft niets te betalen. Ook ik heb hier van geleerd.”