Mijn broer had ons uitgenodigd voor zijn verjaardag. Met een goede fles wijn stapte we bij de jarige naar binnen.

Op dat moment schuurde er iets langs mijn broekspijp. Ik keek naar beneden en zag een zwarte kat.

"O ja", zei mijn broer. "We hebben een kat.Ik moet je eerlijk bekennen dat ik zelf niet zo’n viervoeter fan ben. Maar om mijn vrouw een plezier te doen heb ik ermee ingestemd. Mijn vrouw heeft hem de naam 'Vlekje' gegeven omdat hij volgens mijn vrouw een klein vlekje op zijn voorhoofd heeft. Ik heb dat tot nu toe nog niet kunnen ontdekken. Maar oké, het beestje moet nu eenmaal een naam hebben. Hij volgt mijn vrouw de hele dag. Want Vlekje, zou het liefst de hele dag willen eten. Vandaar dat ik het kattenvoer in de keuken achter een kastdeurtje heb gezet. Dat heeft Vlekje gezien. Wanneer hij dan met zijn pootje tegen de kastdeur slaat, vraagt hij om eten."

Mijn broer vervolgt: "Toen we een kopje koffie zaten te drinken, hoorde ik hem tegen het kastdeurtje slaan. Ik stond op en liep naar de keuken, Vlekje liep meteen de kamer in en pikte mijn stoel in. Katten zijn intelligenter dan we denken. Vlekje heeft dat meerdere keren bewezen. Zoals die keer dat hij aan de achterkant van de zitbank begon te krabben. Ik dacht slim te zijn en probeerde Vlekje op te voeden. Steeds als hij aan de achterkant van de zitbank begon te krabben, pakte ik hem beet en zette hem buiten, ongeacht of het nu wel of niet regende. Alleen daarna ontstond er een nieuw opvoedkundig probleem, want Vlekje is slim. Telkens als hij naar buiten wilde, begon hij aan de achterkant van de zitbank te krabben. Dit tot grote hilariteit van mijn vrouw.

Inmiddels heb ik het opvoeden van Vlekje maar opgegeven. Katten hebben nu eenmaal een eigen wil, waar ze door hun slimheid dankbaar gebruik van maken."

Ondertussen had Vlekje zijn staart langs allebei mijn broekspijpen gestreken. Volgens mijn broer was dat een begroeting van de kat aan mij.

Ik dacht bij mijzelf; het moet toch niet gekker worden.

Jules Faber