Ik waar vandeweek wir ies tevoet gaón wandele. De opschiet schoen aón en vanaf thuis tevoet op en neer naór de Roestelberg. Dè ies gauw un dik uur heen en dus ók wir un dik uur truug. Wel mee ’n goei pauze op ’t terras natuurlijk. D’n boog kan nie aaltij gespanne staón. Es ik ‘r vur de middag zit dan ies ’t koffie mee ’n appeltaartje. Gaó ik ’s middags dan ies ’t mistal wè langer nat veur d’n dorst.

’t Stuk langs d’n Overlaótweg ies nie fijn, mar ik kan nou eenmaól nie vliege. Zo gauw es ik ’t kanaól over zij wor ’t geniete. Ik kijk uit over ’t kanaól en dan via Plantloon naór m’n favoriete laóntje richting de Roestelberg. Bij mooi weer heurde al van ver de klein manne in ’t nieuwe zwembad van ’t Genieten. Alle vaste campingplaótse zijn inmiddels ingeruild veur vakantie huiskes. Dè brengt veul meer op in ’t seizoen.

Veur de truugweg liep ik wir ies nun keer langs oons thuis, waór ik gebore zij. Dè bleft toch aón oe trekke. Over de Melkdijk richting ’t Lido en de speultuin. Daór hemme wè gespuld vrúger. Op de fiets vanaf oons thuis deur ’t bos waar dè mar aamper 2 km van huis. Ik weet nie aanders of dieje speultuin ies ‘r aaltij gewiest. Daór ware 2 glijbaóne, hoge schommels, n’n zaandbak, klimrekke en allerlei aander geraai. Rondom stonne baanke waór ge lekker in of uit de zon kont zitte. Meer han we nie noddig.

De nieuwe speeltuin.

Ik wies dè de geminte Wollik van plan waar om al die speultoestelle te vervange omdè ‘r verschillende kapot of nie mir veilig waare. D’r zen tegesworrig nogal wè regels waóraón speultoestelle motte voldoen, dus dè ies nog nie zo hendig. Toen ik langs de speultuin kwaam schrok ik me nun bult. Wè un eirrumzaólige vertoning. D’r staót nie meer dan we houtere paóle en ’n klein klimrekske. Nun grote bult zaand waórop de rúgt tot boven oew knieje groeit. ’t Innige dè de speultuin ’n bietje opkleurt zen de lichtblauwe vuilisbakke. Die staón d’r zat. Terwijl ik verder liep docht ik ‘r over naó. Zou de speultuin nog nie af zen en kome ‘r nog mooi toestelle bij, of ies ’t dit en hauwt de geminte z’n geld op zak.

Ik wies dè ze in Wollik gierig zen, mar zo erg hai ik ’t nie verwaacht. Menne over buurman ies verleje jaór ók naór Wollik verhuisd. Z’n vriende waórschauwde ‘m al dettie dan z’n deurbel moes vervange. Hoezo, zee d’n buurman. Waórom moet ik ’n aander deurbel? Nou zitter inne, bij oons in Drunen zegt ’n deurbel tringeling of ding-dong. Mar in Wollik zegge de deurbelle, púúúút.

Jan Sprangers