Vleje week han we ’n bijzondere wandeling onder haande. D’n auto vlak bij Marie van de Middelhaai geparkeerd en te voet over de grind van de halve zolen lijn richting de Moerputten. Okè Marie, we kome heus nog wel ies op ’n bakske. Mar nou hemme de pas ‘r in. Als maar rechtdeur war, zover es gè kent kijke.

Ik weet nog dè d’n trein nog ree. Ik zaat op de LTS en heurde ‘m deur Wollik kome. De knijgt van de machinist moes bij elk kruispunt uitstappe en ’t verkeer tege hauwe. Van automatische slagbome han ze in Wollik nog nooit geheurd.

Vur de schoenen industrie voerde ze allerlei leer en aander geraai aón mee boten tot Lage Zwaluwe. Om vervoer te hebbe richting Wollik en Den Bosch wier d’r een spoorlijn aóngeleed die in 1890 klaór waar. En nie alleen veur d’n handel mar ók veur de meense te vervoere. Dè ies allinnig al in 1950 gestopt. Vanaf toen alinnig nog vur d’n handel tot 1972. Toen was ‘r vort zoveul vraachtverkeer dè de spoorlijn nie langer rendaóbel waar.

Oons vrouw en ik mijmerde wè over en weer over de geschiedenis terwijl we inmiddels de Venkantbrug al over ware. Steeds mar rechtdeur onder de struike en boom deur. De grind kraókte onder oons schoen. Dè waar de enige herrie die we heurde. Muisstil waar ’t tot we de veenplas bereikte. Volop gekwetter van ganzen en eenden die overal in de ronte dreve. De prachtig gerestaureerde Moerputtenburg laag lankuit veur ons. De trein kan geruust kome zeg ik, want de rails litter nog op. Daórtuusse ijzere plaóte waór ge veilig overhinne kunt lope.

We wandelde heul de brug over en han al volop foto’s geschote. Wè ies ’t hier mooi. ’n Prachtig stukske Brabant waór gè aamper komt omdè ’t gin deurgaónde route ies. Dè ze hier gin motorisch verkeer op wille dè snap ik. Mar wè ik nie snap ies dè ze hier nooit gin fietsroute naór Den Bosch van gemaókt hebbe. Hoe prachtig zodde over de spoorlijn nun fietspad kunne maóke. De pad ligt ‘r nog vanaf de Vliedberg. Enkelt wè leem ‘r op en gè het ’n gravel fietspad. Aón d’n Bossche kaant van de brug ‘t zelfde verhaól tot aón de Deuterse straót. Hoe hendig kan ’t zen. Mar omdè ‘t ’n Natura 2000 gebied ies wille ze d’r allinnig mar vlinders en aander insecte in hebbe. En zo min meugelijk meense. En dieter naór toe wille alinnig mar tevoet. Ik weet es gin ander dè we zuinig moete zen op oonze natuur. Mar de natuur ies ‘r wel veur oons meense om van te geniete. Nie om ‘r ver vandaón te blijve.

Toen ik laas over de Blues in the Marshes, docht ik aón echte Blues. Aón de Blues muziek dus. Ik heb zelf de Blues Brothers nog ies naó gedaón. Ik geniet ‘r nog van es ik ‘r aón denk. Mar dè ’t hier goi over n’n blauwe vlinder die we nie kenne zien es gè nie goed te been zet. Daór hee niemand gin compassie mee.

Jan Sprangers