Tegesworrig heb ik ók zo’n moderne telefoon waór ge van alles mee kent kunne, as gè het kunt. As gè wit hoetie werkt, bedoel ik. Ik kom ’n heul eind. Bellen kon ik al. Mar nou WhatsApp ik ‘r mee. SMSè kan ók nog mar dè doe haóst gin man mir. En m’n mail leze op de telefoon. Dè kan ik tegesworrig ók al. En internet bankiere. Dè ies me toch hendig. Soms krijg ik ’n betaólverzoek in de app van ’n rondje koffie mee de club. Binnen 1 minuut betaóld. Hendig war.

Maar vandeweek kreeg ik ’n appje van munne schoonzeun. Of ik zin haj om n’n keer mee te gaón peddele. Toen ik ’t laas twijfelde ik nogal. Hij wit dè ik nog sportief zij vur menne leeftijd, dus hij daógt me nogal ies uit. Mistal mee de mountainbike en hij wit dettie dan nog nie aaltij gewonne hee. Mar peddele? Ik weet ’t nog zo net nie.

Ik zij gin waóterrat. Nooit gewiest ók. Jaó, ik kan zwemme maar daór ies alles wel mee gezeet. Ik geef ‘r nie om. Gè wordt ‘r zo verrekkes nat van, van zwemme. En dan kan de waóter temperatuur nog best oké zen, maar mocht munne kano om slaón dan ies dè toch nie heet. Ik zie ók wel ies meense mee zo’n rubbere pak aón. Un wetsuit noeme ze dè. Gè wordt ‘r zijkes nat in mar naór ’t schijnt wijrmt dè waóter in oew pak op deur oew lichaóm. En dan kreddet nie meer koud.

Nou wil ik mun eige nie gauw laóte kenne, dus ik app truug, dè ik wel mee gaó. Wanneer en hoe laót moet ik waór zen? We han afgesproke bij hun in de buurt bij de sporthal. Dè is nie direct aón ’t waóter docht ik, mar ik naam mar aón dè ’t nie ver lope waar. Ik op tijd mun eige omgekleed thuis. Mun zwembox aón mee nun weirumme majot er overheen. ’n Lekker weirm shirt en ’n dun jackske d’r over. ’n Paór fietshaandschoen mee zodè ik gin blijne op m’n haand krijg van ’t peddele.

Eenmaal bij de sportschool zaag ik munne schoonzeun al druk heen en weer renne in de sporthal. Ik naór binne en de herrie kwaam me al tegemoet. Alsof er kanonskogels wiere afgevuurd. Klap naó klap klonk dè deur die hoge ope sporthal. Watjes om mun ore te bescherme haj ik nie bij. En mee mijne tinnitus ies dè nie slim. "Wè hedde gij oew eige opgetuigd", zee munne schoonzeun. "’n Dun sportbroekske en shirtje zonder mauwe ies volop zat."

"Ja, gè kent me wa", zeg ik. "Ik wil gin kauw vatte es munnen kano om dondert. Ik zij nie zo goed in peddele, dus ik neem gin risico."

"Peddele?", zee munne schoonzeun. "Gè mot om nun nieuwe bril pa, want leze ken de ók al nie. We gaón padelle. Nie peddele." Ik keek ‘m aón of dettie van Mars kwaam. Padelle, wè ies dè? Ik heb ‘r nog nooit van geheurd. "Kom mar ies mee", zee munne schoonzeun terwijl ie de zaól in liep.

We kwame bij ’n aóntal hokke mee kiepe gaós tot wel 4 m hoog. Un poortje om ‘r in en uit te kenne kunne, en dè waar al. Aón de kopse kaant ’n hoog schot waór ze de ballen tegenaón mepte en verder romdom allinnig mar gaós. Twee man per hok mee ’n soort tennisracket, mar dan mee gaótjes. Nie mee draód. Ik zaag al rap dè d’n bal ze aón alle kaante om d’r ore vloog. Zeker nie ongevaórlijk leket men. Gè denkt toch nie dè ik me hier laót ophokke, net ’n broedse kiep of n’n scherpen haón. De volgende keer dè gè men uitdaógt zal ’t toch op de fiets motte zen.

Jan Sprangers