Munnen buurman ies zonnen hardlopert. Ik geleuf nie dettie op de vlucht ies mar serieus regelmaótig zun rondje rent om goed in conditie te blijve. Ik kom ‘m vaók tege in d’n duin es ik wir ies aón de wandel zij. Ik heb ’t verleje jaór ók nog ies geprabeert. Hardlope bedoel ik. Mar mee vuulde ik m’n baai scheenbeen protestere. Conditie heb ik zat van ’t wielrenne en mountainbike mar dé ies toch heul iets aanders es hardlope. Dé mot ik mar nie mir doen op mijn leeftijd. Dé ies vraóge om probleme.

Mar nou leet d’n buurman ‘r ook uit. Hij ies gestruikeld over n’n dikke tak in ’t bos. Hij mende dettie daór nog wel efkes overheen kon springe mar dé viel ‘m goed tege. Veurover donderde hij en z’n been bleef aachter dieje tak steke. Onderbeen gebroke. Hij kan aamper nog gaón. Vandeweek belde hij of ik efkes tijd haj om mee ‘m naór ’t gemintehuis te rije. Hij moes vur ’n nieuw paspoort en dé kande nie bestelle op afstaand. Ze hebben verse vingerafdrukke noddig. En dé kan ik nie veur ‘m doen. Daórveur hebbe ze toch echt ‘zijn’ vingers noddig.

’t Waar al nun hullen toer vurdé ik ‘m in d’n auto haj en wij op pad. Veur dé soort zaóke motte naór ’t gemintehuis in Vlijme. Dé doen ze nie mir in Drunen. Ik moes efkes goed kijke waór ik hinne ree, mar ik wies dé ’t in de Julianastraat ies. Zelf zij ik ‘r nog nooit gewiest dus ’t waar ammel nogal vrimd vur men. ’t Viel me al snel op dedde mee d’n auto nie kort vur d’n ingang kant kome. D’r zen verschillende lange luie trappe die nie goed begaónbaór zen.

Efkes kwaam ik nog op ’t idee om n’n rolstoel te haóle mar die hebbe ze nie op ’t gemintehuis. En toen ik aón de balie vroeg of ze ’n mobiel apperaót hebbe om buite bij d’n auto vingerafdrukke te neme, keek de meneer van de geminte me aón alsof ik van mars kwaam. Hij snapte nie wé ik bedoelde en dé ik nun kreupele in d’n auto heb die veur ’n nieuw paspoort komt.

Ik truug naór d’n buurman en hem duidelijk gemaókt dettie toch echt zelf naór binne moet vur dé nieuw paspoort. Gé leunt mar op menne schouwer en dan schoefele we ruustig aón die trappe op. Hij wou mee z’n linker haand de trapleuning vatte maar die zaat van onder tot bove onder de vogelstront. Hij waar te vies om aón te vatte. Dé gaót ‘m nie worre, zee d’n buurman. Es ik daólijk mee heul smerrige haand binnen kom dan hoef ik gin vinger afdrukke mir te maóke. Ja, ’n afdruk van heul m’n haand zou nog net gaón. Nie mee zwarte inkt mar mee vogelstront.

We ware toch rap ’n kwartier verder veurdé ik ‘m veilig en wel in ’t gemintehuis haj. Toen nog z’n haand waasse veur de vingerafdrukke en z’n haór kamme veur de foto. Ge mot ‘r wé veur over hebbe es gé om ’n nieuw paspoort mot. D’n buurman wou afrekene en kreeg nog bijna ’n hartverzakking van de prijs. Ruim € 83,00. Of ‘r spoed bij was. Dan komt ‘r nog ies € 57,00 bij. Niks spoed, zee d’n buurman. Es d’n opgang naór jullie gemintehuis nie verbetert, dan breke d’r nog veul mir been. Zeker es ‘r spoed bij ies.

Gullie het hier in de politiek steeds de mond vol van renovaótie van ’t gemintehuis. Renovaótie van d’n opgang mee ’n fatsoenlijke trap en nun rolstoelvriendelijke pad, lijkt me ruim voldoende. En ’n paór vogelverschrikkers om de vogels te were die alles onder schijte. Dan hoeve de bezoekers nie te douche vur ze wir op huis aón gaón.

Jan Sprangers