’t Ies altij stil in de wachtkaomer bij d’n dòkter. De Mariakapel in D’n Bosch ies rumoeriger en ze hebbe daor zelfs ’ne swies aon motte stellen om ’t lewaai in goei baone te laaie. Daor stao ok ’n bordje meej ’ne tillefoon waor ’n groôt krèùs dur lopt – en dè wil nie zegge det ’t ’n geweeje kattheliek apperaot ies... Ze zitte mer aamper of dè gek ding komt tevurschèèn. Binne de kòrtste keêre zit iedereên te dèùmen en ies ’n goei gesprek oover oew kwaole nie mir moogelijk.
Vanùt m’nen oôghoek prabeer ik in te schatte waorvur dè ze koome. Kek, vur iemand meej ’ne groôten handdoek om en ’ne kneûp in z’ne nek ies’t nie moeilijk. Die heej waorschèènlijk meej z’n ellebooge gewerkt. En ’n zwak blòske ies-t’r vlug ùt te haolen es-ie om de haoverklap nòr nummer honderd mot. Bij ’n vèùl plùddeke zèède blij dè ge ginnen dòkter zèèt, terwèèl dè ge’t bij ’n aander vrouwke jammer vent dè ge de meedische kaant nie zèèt op gegaon. ’t Ergste zen die d’r urine meejbrengen en die dan oopen en bloôt op de tòffel zette. Somtewèèle komt de assistente ’ne keêr spèùte meej ’n buus dennegeur. Dan ies’t net of-t’r iemand in de bosse heej stòn te piese. Gelukkig gaot de zoemer en kande de zoôi aachter oe laote.
“En?” Zoo begint-ie misteteds want ’t ies ’nen echte Rotterdammer: geen woorden maar daden. Dan zeg ik nòr goei gebrèùk: “Kloôte.” En hij wir: “Daor hebbe we pille veur,” en gift me op ’n briefke nog meêr spul bij ’t haffeltje dè’k al hai om in te neeme. Inmiddels ies dè ùtgegroeid tot twaolf stuks: plastablette, bloedverdunners, maogbeschermers – vur ’t hart, vur de longe. Ik vèèn ’t zo knap dè ze precíés weete waor ze nòrtoe moete, al die pillekes en capsuules. Op mèèn vraog of-ie ok van plan was z’ne praktijk te verkoôpe – waor nou de kraante bòl van stòn – gaaf-ie es antwoord: “Neeje, ik blèèf jouwen dòkter, tot oewen doôd toe.” Kek, en dè ies dan tòch ’n heêl geruuststelling. Mistal nimt-ie dan m’nen bloeddruk nog op en mot ik op m’ne pòls blaoze om te kèèke of ik ginnen breuk heb, en dan slùt ie af meej de woorde: “Vòlgende keêr oew urine meejbrenge. Ook gij, Brutus.”
Tòch mot ’r mèèn wè van ’t hart: toen ik hum van de week op de fiets teegekwaam, ríép-ie knoerhard – zodè iedereên van oons dùrp ’t kos heûre: “Verrek, Fraans, lèèfde gij ok nog?!” En dè was duus wè minder. Mer verders ies ’t ne prima gaast waor ik gèère koom.
Frans Oosterwaal (Kaatsheuvel)