Keuring bij de luchtmacht in Gilze-Rije. ’n Kantine vol meej knaope die allemaol straoljaogerpiloot wouwe worre. Nao tweej daoge teste bleeve we meej aacht man oover. Meej m’n hakke oover de sloôt waar ik geslaogd, mer ik kreeg wel de opdracht om irst m’n oôre te laote teste in ’t militèèr hospitaol in Utrecht. Daor kwaame ze d’r aachter dè’k nie góéd genoeg heûrde vur piloot. Sterker nog, ik zaat in dienst en hoefde de leste tweej mònde es huzaor niet mir aaf te maoke, zo slèècht dè’k heûrde.
’t Ies trouwes mer góéd dè’k gin piloot zij geworre, want ik verdwaol nog in Wollek es ik ’n bakske gòi vatte bij oons Keej in de Kerkstraot. Dè ik ooit m’n rijbewijs gehòld heb, ies op zich al ’n wonder. Es we ooma- en oopadag hebbe, dan maag ik van de kijnder nie aachter ’t stuur es we meej oons klèènkijnd nòr d’n Efteling gòn.
M’n oôre duus. Vaaste klaant waar ik bij dòkter Dijkstra in ’t ziekenhuis in Wolluk. Daor wierde in ’n hòkske gestòpt dur ’n medje van Lurings. Ze gaaf oew ’ne kòptillefoon op en líét woordjes heûre die ge nao moes zegge. Links ’nen hoôp ruis en rechts de woordjes, en aandersom. Dieje ruis steeds harder en die woordjes steeds zaachter. Aandersom was hendiger gewiest. “Gij mòkt ooveral èège woorde van", zeej ze. "Es ’t baandje ‘Staphorst’ zegt, dan roepte gij ‘knakworst’.” Ik zeg: “Gij zet ’ne moôie. Es ik nie meêr heûr es ‘a-orst’ dan denk ik bij m’n èège: dè zal wel ’ne knakworst zijn.”
Nao dieje test kreeg ik d’n dòkter te spreeke oover d’n uitslag. Hij begon meej oover oons Keej. (Die werkte in ’t ziekenhuis.) “Jouw zus weet dat je hier getest wordt. Ze heeft gevraagd of ik jou voor de gek wil houden. Bijvoorbeeld dat je de gehoortest in je onderbroek moet doen om het ruisen van je kleding te voorkomen. Als de grap slaagt, dan trakteert ze hier op gebak. Maar zullen we het eens omdraaien: dat we háár voor de gek houden?” Ik zeg: “Dè komt góéd, dòkter.”
Duus ’s aoves belt oons Keej mijn op om te vraoge hoe ’t afgeloôpe was. Ik zeg: “Nou, ik von ’t wel heêl raor. Ik heb al ’n paor van die teste gehad, mer ik heb m’n èège nog nooit uit hoeve te kleeje. Ik mocht m’n onderbroek aonhaauwe, mer dè was dan ok alles.” Ik wit nie ofdè ge m’n zuuster kent, mer es die vreêselijk moet laache, dan jaankt ze. Ge heûrt himmel niks, mer de traone loôpe oover d’r wange. Duus toen ’t ’nen heêle tijd stil bleef aon de tillefoon, toen wies ik genoeg. De vòlgenden dag heb ik Dijkstra gebeld. Ik denk dè-tie me verwaachtte, want ik wier meej durverbonde. “’t Gebak komt ’r aon, dòkter.”
Ferdi Labordus (Baardwijks)