Ineens schoot het erin. Ik tilde mijn dochter verkeerd op en voor ik het wist zat ik op mijn knieën op de grond. En nu? Hoe kom ik overeind? Maar ook: hoe ga ik het allemaal doen de komende dagen? Het werd een lesje ‘nemen zoals het is’. En daar ook nog een zegen in kunnen zien.
Toen ik inmiddels met mijn benen omhoog op de bank, gestut door warmtekussens, mijn plek voor de komende dagen had gevonden, besefte ik ook wel dat ik makkelijk praten had. Echt pijn had ik niet als ik zo stil zat. Een kaakontsteking, wist ik nog, dát doet pijn. En het was zaterdag, ik had de zondag vrij, en ik was gelukkig thuis en niet elders. Ik had het slechter kunnen treffen. We zeggen gauw dat zoiets altijd slecht uitkomt, en leuk is inderdaad anders, maar ik ervoer ook gauw de andere kant.
Naast me lag een boekje van Henri Nouwen, dat ik nu eindelijk kon uitlezen. Ja, er moesten ook echt nog een paar dingen af. Maar als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En dat ruimt ook wel weer op. De lat lag wat minder hoog. En bovendien, de drukke decembermaand moet nog komen, dus misschien is deze pauze niet eens zo slecht. Voor mijn dochter ook. Die kwam helemaal bij van alle drukte op school, terwijl ik haar bijna het hele boek van ‘De zoete zusjes vieren Sinterklaasfeest’ kon voorlezen. Ik merkte dat ik er wel vrede mee had.
Dat zou ik niet zo snel gehad hebben, besefte ik ook wel, als het volgende week was gebeurd en ik niet had kunnen voorgaan en dirigeren in mijn oude kerk in Tilburg. Of als ik daardoor Herman van Veen niet kon zien optreden in Heusden, of kerstmorgen niet zou kunnen vieren met Marcel Zimmer. En ook thuis gaat het nu even een beetje anders dan anders, maar met Kerst of Sinterklaasavond zou het echt vervelend zijn geweest. En toch, die dingen gebeuren. Je kunt snipverkouden worden op de dag van een belangrijke presentatie, of ziek worden op een feestdag, of op de dag van vertrek naar je vakantiebestemming. Dan is het weliswaar wat het is. Maar alles verzet zich in ons daartegen.
Het kan rust geven als je je daar dan toch bij neerlegt, hoe verdrietig het ook kan zijn. Dan leer je twee dingen onderscheiden: de pech, die echt heel sneu is, en onze wil dat alles maar gewoon moet blijven doorgaan. We zijn niet zo goed in schrappen in onze agenda, toegeven dat iets nu teveel is, of ervoor kiezen dat iets anders nu belangrijker is. Of íemand anders, die je hulp nodig heeft, hoezeer dat je agenda ook overhoop gooit.
Niet alles kan. En als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En zo pakte zuslief het ook op. We zouden naar haar verjaardag zondag, maar omdat die toch alleen met onze ouders erbij was, pakte ze alles in, taart en avondeten, en kwamen ze hier naartoe. Dat was lief. Ondanks dat niet alles kan, is er vaak meer mogelijk als je je niet ertegen verzet dat het anders moet. En eigenlijk: dat er niets móet.
De lat hoeft niet altijd zo hoog te liggen en we hoeven er niet zo zwaar aan te tillen. Je krijgt er maar rugpijn van.
Gastcolumnist Otto Grevink is als dominee op verschillende wijzen betrokken bij protestantse kerken in de regio Hart van Brabant. Hij is pionier bij Zin op School in Waalwijk en dirigent van Koor en Combo Laudate Dominum. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.