Henk Poelakker, woonachtig in Heusden, vond na het overlijden van zijn vader (1920-2011) kopieën van processen-verbaal uit lang vervlogen tijden toen ‘Vader Bromsnor’ werkzaam was bij de Rijkspolitie. Die vondst werd een inspiratiebron om verhalen te schrijven.
Een erfenis in
Maria Berendina is boos op haar zussen en teleurgesteld in haar ouders. Bromsnor praat met haar als een volleerd rechercheur. “Mijn ouders wonen op nog geen 100 meter bij ons vandaan. In hun mooie boerderijtje wonen nog twee ongetrouwde zussen. Ons vader heeft steeds hardop gezegd dat mijn man en ik de boerderij toegewezen zouden krijgen. De twee ongehuwde zussen beweren nu dat met name ons moeder al jarenlang heeft geroepen dat de zussen het pand gaan erven. Onlangs zijn we bij elkaar gekomen om de boel helder te krijgen. Ach veldwachter, u wilt niet horen wat daar allemaal voor lelijks gezegd is. Ik ben uitgescholden voor smeerlap, huichelaar en valse trien. Dat pik ik niet en daarom zit ik hier en doe aangifte omdat deze uitspraken mijn eer en goede naam hebben aangerand.”
4.500 gulden
Bromsnor hoort het met lede ogen aan en gaat praten met de ouders en ook de beide ongetrouwde zussen. Eerst maar naar de ouders. Moeder Johanna. “De boerderij is overgedaan aan de twee niet gehuwde dochters die nog bij ons in huis wonen. Dochter Maria zou 4.000 gulden krijgen plus 500 gulden handgeld. De twee dochters helpen ons aan het eind veldwachter, ze zorgen hartstikke goed voor ons. Mijn man en ik dachten dat we het goed geregeld hadden. Maar wat blijkt, dochter Maria is het hier niet mee eens en wil niet tekenen. Tijdens het gesprek van onlangs is er zelfs geslagen. Voor alle duidelijkheid: wij hebben nimmer de boerderij aan Maria en haar man toegezegd.”
Liefde werd haat
Ook met vader Gerard gaat Bromsnor in gesprek. “Luister, het is heel duidelijk. Ik ben eigenaar van de boerderij en sinds eind november is de boerderij eigendom van de twee niet getrouwde dochters die bij ons inwonen. Gelukkig ben ik hardhorend en heb ik alle scheldwoorden niet goed gehoord maar geloof me, het was hier een ordinaire viswijvenmarkt. Ik had nooit verwacht dat ik een hekel zou krijgen aan één van mijn kinderen, in dit geval Maria. Het is voor mij onbegrijpelijk waarom zij zo liegt en draait. Mijn liefde voor haar is omgeslagen in haat.”
Een eerlijke verdeling?
Onze veldwachter stuurt zijn proces-verbaal naar de rechtbank. De aangifte wordt serieus genomen maar tegelijkertijd is er bij Bromsnor heel veel onbegrip. De twee zussen van Maria erven de boerderij en Maria krijgt (in haar ogen) een fooi. Maar stel dat Maria gelijk heeft en dat de boerderij aan haar en haar man zou zijn ‘gegeven’. Was dat dan eerlijk ten opzichte van de anderen? Hoe het ook zij: de boerderij is formeel via de notaris overgeschreven en Maria krijgt of ze wil of niet 4.500 gulden en daar moet ze het mee doen.
Zo’n twee jaar lang hebben we de belevenissen van Bromsnor kunnen volgen in dit weekblad. Hoewel veel lezers van de verhalen hebben gesmuld, is dit het laatste proces-verbaal: de serie stopt. In het nieuwe jaar gaan we het levensverhaal van Bisschop Tiny Muskens uit Elshout voor het voetlicht plaatsen.