"Papa, ik ga met Marcel ‘Laat je licht maar schijnen’ zingen." ‘O ja, joh?’ Tja, het was Marcel Zimmers eigen schuld. Zijn vrouw Lydia had tijdens een schoolviering die we bezochten Hannah uitgenodigd om op het podium hun nieuwe lied ‘Hoera, het is kerstfeest’ mee te komen doen met gebaren. En dat wilde ze wel! Marcel was eerst druk in de weer geweest met haar armen om haar van haar eerste schroom af te helpen, en daarna ging ze hoor. Applaus van 150 voor haar onbekende kinderen, hun leerkrachten en de pastoor viel haar ten deel. En nu had ze de smaak te pakken.
Ik had het liedje maar voor de zekerheid in onze eigen kerstviering opgenomen, toen Marcel kwam zingen. Anders zou het zo’n teleurstelling zijn geweest als hij het niet zou zingen. En dan mocht Marcel het zelf oplossen met dochterlief. Dat deed hij. Laat je licht maar schijnen, lieverd.
Dat we ons licht moeten laten schijnen kwam in deze weken steeds terug. Dus zal het wel belangrijk zijn, dacht ik. In ieder geval voor een eerste column van het nieuwe jaar.
Tot ver na nieuwjaar was het favoriete leesboek van mijn dochter ‘De Zoete Zusjes vieren Kerst’. De Zoete Zusjes kent ze van YouTube, waarin ze met hun ouders ‘challenges’, uitdagingen, doen en nog veel meer. Niet echt my cup of tea, maar ik ben dan ook niet de doelgroep, denk ik dan maar. De boeken vind ik niet erg goed geschreven, maar dit boek verraste me wel. Het kerstverhaal met baby Jezus kwam voorbij. Het hele gezin ging naar de kerk met Kerst. Maar bovenal: ze zochten ook naar een praktische betekenis van Kerst: hoe kun je een lichtje zijn voor iemand anders? En toen ze de lichtjestocht, die niet door kon gaan door het weer, hadden gered, waren ze natuurlijk helemaal de helden. Bovendien bleek nadien Vreselijke Fred een vriendelijke Fred. Hij was alleen eenzaam. Hij had na de lichtjestocht toch maar zijn zoon opgebeld, en uiteindelijk toch een goede Kerst gehad.
Terwijl de sterrentocht in Tilburg inderdaad vanwege het weer niet doorging, ontvluchtten we het winterweer naar Ameland. Daar keken we met vrijwilligers vooruit op het nieuwe jaar. ‘Laten we maar een lichtje zijn voor elkaar’ zeiden verschillende mensen. Tijdens de eindejaarscollecte in Waalwijk had ik het aan de deur ook vaak gehoord: ‘Laten we maar goed zijn voor elkaar’. Alsof veel mensen voelen: van wat er in de wereld allemaal gebeurt moeten we het niet hebben. We moeten zelf het goede doen. Wat meer geduld hebben met elkaar, zei iemand. Meer luisteren, zei een ander. Het verandert de wereld misschien niet. Het maakt wel een wereld van verschil.
Toen ik ’s avonds laat van de vrijwilligersavond terugkwam op Ameland zag ik een heldere sterrenhemel. De wolken waren even opengebroken, maar de sterren waren ook extra zichtbaar, omdat Ameland alles doet om lichtvervuiling tegen te gaan. Straatlantaarns zijn daar groen en naar beneden gericht om de natuur rust te geven. Laat je licht maar schijnen betekent niet overal een bouwlamp op zetten. Het is subtiel, net als die sterren.
Onder die prachtige sterrenhemel draaiden de drie stralen van de vuurtoren rond. Woesj, woesj, woesj. Geloof, hoop en liefde. Alle drie zo nodig. Laten we er maar mee beginnen. Als een sterretje zo klein. Dan kan het onder een prachtige sterrenhemel toch een mooie wereld zijn.
Gastcolumnist Otto Grevink is als dominee op verschillende wijzen betrokken bij protestantse kerken in de regio Hart van Brabant. Hij is pionier bij Zin op School in Waalwijk en dirigent van Koor en Combo Laudate Dominum. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.